Το Άγιο Πνεύμα μας κάνει αυτή την ειδοποίηση: «Που είναι ο άνθρωπος που επιθυμεί τη ζωή, που αναζητά την ημέρα ή να δει την ευτυχία; Κράτησε τη γλώσσα σου από το κακό, τα χείλη σου από παραπλανητικά λόγια. Απέφυγε το κακό, κάνε το καλό, αναζήτησε την ειρήνη και επιδίωξέ την» (Ψ.33,13-15). Ο γιος της ειρήνης οφείλει να επιζητά την ειρήνη και να την επιδιώκει. Εκείνος που γνωρίζει και αγαπά το δεσμό της αγάπης, οφείλει να διαφυλάξει τη γλώσσα του από το κακό και τη διχόνοια. Ανάμεσα στις θεϊκές εντολές και τις διδασκαλίες της σωτηρίας, ο Κύριος, την παραμονή του Πάθους του, πρόσθεσε το εξής: «¨Σας αφήνω την ειρήνη, τη δική μου ειρήνη σας δίδω» (Ιω. 14,27). Αυτή είναι η κληρονομιά που μας άφησε: όλες οι δωρεές, όλες οι ανταμοιβές που υποσχέθηκε, τις συνέδεσε με τη διατήρηση της ειρήνης. Αν είμαστε κληρονόμοι του Χριστού, πρέπει να μείνουμε μέσα στην ειρήνη του Χριστού, αν είμαστε παιδιά του Θεού, οφείλουμε να είμαστε ειρηνιστές: «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί : θα ονομαστούν παιδιά του θεού» Μτ. 5,9). Πρέπει τα παιδιά του Θεού να είναι ειρηνιστές, πράοι στην καρδιά, απλοί στα λόγια, σε πλήρη αρμονία με την αγάπη, ενωμένοι πιστά με τα δεσμά της ομοφωνίας. Η ομοφωνία αυτή υπήρξε άλλοτε με τους αποστόλους (Πραξ. 4,32). Το ίδιο, ο νέος λαός των πιστών τηρούν τις εντολές του Κυρίου και μένουν στην αγάπη. Η απόδειξη βρίσκεται στη Γραφή που λέει: «Το πλήθος των πιστών είχε μια καρδιά και μια ψυχή» (πραξ 4,32). Και ακόμη: «Όλοι με μια καρδιά, σύχναζαν με πιστότητα στην προσευχή, με μερικές γυναίκες και ανάμεσά τους η Μαρία, η μητέρα του Ιησού, και με τους αδελφούς του» (1,14). Από αυτού προέρχεται και η αποτελεσματικότητα της προσευχής, η εμπιστοσύνη τους ότι θα λάβαιναν ό, τι ζητούσαν από την ευσπλαχνία του Κυρίου.
↧