Επαναφέρεις τον άνθρωπο στο χώμα, *
λέγοντας: «Επιστρέψτε, τέκνα του ανθρώπου».
Επειδή χίλια χρόνια στα μάτια σου *
είναι σαν την ημέρα τη χθεσινή που πέρασε, *
και σαν βάρδια σκοπιάς τη νύχτα.
Τους διαλύεις όπως ένα όνειρο, *
όπως το χορτάρι που το πρωί φυτρώνει,
το πρωί ανθίζει και αυξάνει, *
το βράδυ γέρνει και ξεραίνεται.
Δίδαξέ μας πως είναι μετρημένες οι μέρες μας, *
και στη σοφία της καρδιάς θα φτάσουμε.
Επίστρεψε, Κύριε! Ως πότε; *
Και συμπονετικός να είσαι με τους δούλους σου.
Πλημμύρισέ μας το πρωί με το έλεός σου, †
και θ’ αγαλλιάσουμε και θα χαρούμε *
όλες τις ημέρες της ζωής μας.
Κι ας είναι πάνω μας η λάμψη του Κυρίου και Θεού μας, †
στερέωσε για μας τα έργα των χεριών μας, *
το έργο των χεριών μας στερέωσε.
↧