Αυτός ο κόσμος είναι καλός, όπως είχε δημιουργηθεί και όπως τον βλέπουμε, γιατί ο Θεός τον θέλησε έτσι: κανένας δεν μπορεί να αμφιβάλλει. Αν η δημιουργία ήταν ακατάστατη, αν το σύμπαν εξελισσόταν στην τύχη, θα μπορούσαμε να αμφιβάλλουμε γι αυτό. Αλλά επειδή ο κόσμος δημιουργήθηκε με σοφία και γνώση με τρόπο ορθολογικό και λογικό, επειδή είναι στολισμένος με κάθε ομορφιά, πρέπει αυτός που διευθύνει και επιθεωρεί να μην είναι άλλος από το Λόγο του Θεού, το Λόγο του… Όπως είναι ο καλός Λόγος του καλού Θεού, είναι ο Λόγος που καθόρισε την τάξη των πραγμάτων, που συγκέντρωσε τα αντίθετα με τα αντίθετα για να παρουσιάσει μια μόνη αρμονία. Είναι αυτός, «δύναμη Θεού Και Θεού σοφία» (1Κορ.1,24), που κινεί τον ουρανό, και στερεώνει τη γη και η οποία χωρίς να στηρίζεται πουθενά, την κρατά με τη θέλησή του (βλ. Εβρ. 1,3). Ο ήλιος φωτίζει τη γη με το φως που λαβαίνει από Αυτόν, και η σελήνη λαβαίνει το φως με το μέτρο που της δο δίνει. Από αυτόν, το νερό κρέμεται μέσα στα σύννεφα, οι βροχές ποτίζουν τη γη, η θάλασσα μένει στα όριά της, η γη καλύπτεται με φυτά κάθε είδους (βλ. Ψ. 103)… Η λογική, με την οποία ο Λόγος, ο Λόγος του Θεού, ήλθε μέχρι τα πλάσματα είναι μοναδικός… Η φύση των πλασμάτων είναι παροδική, αδύνατη, θνητή, αλλά επειδή ο Θεός του σύμπαντος είναι από τη φύση του καλός και υπέροχος, αγαπά τους ανθρώπους… Βλέποντας λοιπόν, ότι από μόνη της η δημιουργημένη φύση εξελίσσεται και πεθαίνει, για να αποφύγει αυτό και το σύμπαν, για να μην επιστρέψει στο χάος…, ο Θεός δεν το εγκαταλείπει στις μεταπτώσεις της φύσεως. Με την καλοσύνη του, με το Λόγο του, κυβερνά και διατηρεί όλη τη δημιουργία… Δεν υπόκειται λοιπόν στην τύχη που θα ήταν η δική της αν ο Λόγος δεν την στήριζε, δηλαδή η εξαφάνιση. «Είναι η εικόνα του αόρατου Θεού, ο πρωτότοκος όλης της δημιουργίας, εφόσον από αυτόν τα πάντα υπάρχουν, τα ορατά και τα αόρατα, και είναι επίσης η Κεφαλή της Εκκλησίας» (Κολ 1,15-18).
↧