Ο Ιάκωβος ο γιος του Σεβεδαίου, επονομαζόμενος επίσης ο Μεγάλος, με τον Πέτρο και τον Ιωάννη, στην προνομιακή ομάδα των τριών μαθητών που έγινε δεκτή από τον Ιησού ήταν παρούσα σε σημαντικές στιγμές της ζωής του. Συμμετείχε με τον Πέτρο και τον Ιωάννη, στη στιγμή της αγωνίας του Ιησού στον κήπο των ελαιών στη Γεθσημανή και τη στιγμή της Μεταμόρφωσής του. Πρόκειται για περιστάσεις πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Στη μια περίπτωση ο Ιάκωβος με τους άλλους δύο μαθητές κάνει την εμπειρία της δόξας του Κυρίου, τον βλέπει να συνδιαλέγεται με το Μωυσή και τον Ηλία, βλέπει να λάμπει το θεϊκό μεγαλείο του Ιησού. Στην άλλη περίπτωση βρίσκεται μάρτυρας της ταπείνωσης και του πόνου, βλέπει με τα ίδια του τα μάτια πόσο ο Υιός του Θεού ταπεινώθηκε γενόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου. Σίγουρα, η δεύτερη αυτή εμπειρία υπήρξε γι αυτόν μια ευκαιρία να ωριμάσει στην πίστη του, για να διορθώσει τη μονομερή εντύπωση, του θριαμβευτή, της πρώτης: όφειλε να γνωρίσει ότι ο Μεσσίας που αναμένετε από το ιουδαϊκό λαό ως θριαμβευτής, στην πραγματικότητα δεβ ήταν μόνο στεφανωμένος με δόξα και τιμή, αλλά επίσης με πόνο και αδυναμία. Η δόξα του Χριστού πραγματοποιείται στην πραγματικότητα πάνω στο σταυρό, στη συμμετοχή του στα πάθη. Αυτή η ωρίμανση στην πίστη ολοκληρώθηκε με το Άγιο Πνεύμα την Ημέρα της Πεντηκοστής, ώστε όταν φθάσει η στιγμή της υπέρτατης μαρτυρίας, ο Ιάκωβος δεν την αποφεύγει. Στην αρχή των ετών 40 του πρώτου αιώνα, ο βασιλιάς Ηρώδης Αγρίππας, ανεψιός του Ηρώδη του Μεγάλου, όπως μας πληροφορεί ο Λουκάς, «άρχισε να κακοποιεί ορισμένα μέλη της Εκκλησίας, θανάτωσε τον Ιάκωβο, τον αδελφό του Ιωάννη, με αποκεφαλισμό» (Πραξ. 12,1-2) (...) Από τον άγιο Ιάκωβο μπορούμε πεομένως να μάθουμε πολλά πράγματα: την προθυμία με την οποία δέχεται το κάλεσμα του Κυρίου, ακόμη και όταν του ζητά να εγκαταλείψει τη βάρκα των ανθρώπινων ασφαλειών (Μτ. 4,21), τον ενθουσιασμό με τον οποίο ακολουθεί τον Κύριο στους δρόμους που μας φανερώνει πέρα από κάθε ανθρώπινη προκατάληψη, την προθυμία να δώσει μαρτυρία γι αυτόν με κουράγιο, αν πρέπει μέχρι την υπέρτατη θυσία της ζωής του. Έτσι ο Ιάκωβος ο Μεγάλος παρουσιάζεται σ’ εμάς ως ένα εύγλωττο παράδειγμα γενναιόδωρης προσκόλλησης στο Χριστό. Εκείνος που στην αρχή, είχε ζητήσει μέσω της μητέρας του να καθίσει κοντά στο Διδάσκαλο στη Βασιλεία του, ήταν πράγματι ο πρώτος να πιει το ποτήρι του Πάθους, να συμμεριστεί με τους αποστόλους το μαρτύριο.
↧