Αυτή η Χαναναία, εθνική, δεν έχει ανάγκη από θεραπεία, εφόσον ομολογεί το Χριστό ως Κύριο και Υιό του Δαβίδ, αλλά ζητάει βοήθεια για την κόρη της, δηλαδή για το πλήθος των εθνικών φυλακισμένο κάτω από την κυριαρχία των ακάθαρτων πνευμάτων. Ο Κύριος σωπαίνει, και με τη σιωπή του στηρίζει το προνόμιο σωτηρίας στον Ισραήλ. (…) Φέροντας μέσα του το μυστήριο του θελήματος του Πατέρα, απαντά ότι έχει σταλεί στα χαμένα πρόβατα του Ισραήλ, ώστε να είναι ξεκάθαρο ότι η κόρη της Χαναναίας είναι το σύμβολο της Εκκλησίας. (…) Δεν σημαίνει ότι η σωτηρία δεν δίνεται στους εθνικούς, αλλά ο Κύριος ήλθε «για τους δικούς του και στο λαό του» (Ιω.1,11) και περίμενε τους καρπούς της πίστεως αυτού του λαού από τον οποίο προήλθε, οι υπόλοιποι θα σώζονταν στη συνέχεια με το κήρυγμα των αποστόλων. (…)
Για να εννοήσουμε ότι η σιωπή του Κυρίου εξαρτάται από το χρόνο και όχι από κάποιο εμπόδιο που να προέρχεται από τη θέλησή του, προσθέτει: «Γυναίκα, η πίστη σου είναι μεγάλη!» Ήθελε να πει ότι αυτή η γυναίκα, ήδη βέβαιη για τη σωτηρία της, είχε πίστη – και αυτό είναι ακόμη καλύτερο – στη συνάθροιση των εθνικών, στην ώρα που πλησιάζει όπου, με την πίστη τους, θα ελευθερωθούν όπως το νεαρό κορίτσι, από κάθε κυριαρχία των ακάθαρτων πνευμάτων. Και η επικύρωση αυτού έρχεται πράγματι μετά την προεικόνιση του λαού των εθνικών από το κορίτσι της Χαναναίας, οι άνθρωποι φυλακισμένοι από διάφορα είδη ασθενειών παρουσιάζονται στον Κύριο από τα πλήθη πάνω στο όρος (Μτ.15,30). Είναι άνθρωποι άπιστοι, δηλαδή άρρωστοι, που οδηγούνται από τους πιστούς στη λατρεία και την προσκύνηση και στους οποίους αποδίδεται η σωτηρία ενόψει να αντιληφθούν, να μελετήσουν, να υμνήσουν και να ακολουθήσουν το Θεό.
↧