Τα πάντα είναι κοινά ανάμεσα στο Νυμφίο και τη νύμφη, δηλαδή ανάμεσα στο Χριστό και την Εκκλησία: η τιμή να λάβει την ομολογία και την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες. Είναι η αιτία αυτού του λόγου: «Πήγαινε να δείξεις τον εαυτό σου στους ιερείς» (Μτ. 8,4). (…) Η Εκκλησία δεν μπορεί τίποτα να συγχωρήσει χωρίς το Χριστό, και ο Χριστός δεν επιθυμεί τίποτα να συγχωρήσει χωρίς την Εκκλησία. Η Εκκλησία δεν μπορεί τίποτα να συγχωρήσει παρά μόνο στο μετανοούντα, δηλαδή σ’ εκείνον τον οποίο ο Χριστός πρώτα τον άγγιξε. Και ο Χριστός δεν θέλει να δώσει την άφεση σε εκείνους που περιφρονούν την Εκκλησία. Ο Χριστός που είναι παντοδύναμος, μπορεί τα πάντα αφ’ εαυτού του: να βαφτίσει, να καθαγιάσει την Ευχαριστία, να χειροτονήσει, να συγχωρήσει τις αμαρτίες και τα λοιπά. Αλλά επειδή είναι ένας Νυμφίος ταπεινός και πιστός, δεν θέλει να κάνει τίποτα χωρίς τη νύμφη του. «Αυτό που ο Θεός ένωσε, ο άνθρωπος να μην το χωρίζει» (Μτ. 19,6). «Το μυστήριο αυτό είναι μεγάλο, δηλαδή αναφέρεται στο Χριστό και στην Εκκλησία» (Εφ. 5,32). (…) Φυλάξου, λοιπόν, από το να χωρίζεις την Κεφαλή από το σώμα (Κολ. 1,18) πράγμα που θα εμπόδιζε το Χριστό να υπάρχει στην ολότητά του. Γιατί ο Χριστός δεν υπάρχει πουθενά ολόκληρος χωρίς την Εκκλησία, όπως η Εκκλησία δεν υπάρχει πουθενά ολόκληρη χωρίς το Χριστό. Πράγματι, ο Χριστός στην ολότητά του, ακέραιος, είναι η Κεφαλή και το σώμα.
↧