Η ουράνια θυσία που ιδρύθηκε από το Χριστό είναι αληθινά η κληρονομιά δοσμένη με τη νέα διαθήκη. Μας την έδωσε τη νύχτα που επρόκειτο να παραδοθεί για να θυσιαστεί, ως εγγύηση της παρουσίασής του. Είναι το οδοιπορικό για το ταξίδι μας, η τροφή μας για την πορεία της ζωής μας, μέχρις ότου φθάσουμε στην αιώνια πατρίδα αφήνοντας αυτόν εδώ τον κόσμο. Είναι γι αυτό που ο Κύριος έλεγε : «Αν δεν τρώτε τη σάρκα μου και δεν πίνετε το αίμα μου δεν θα έχετε τη ζωή μέσα σας». Θέλησε αυτά τα αγαθά να παραμείνουμε ανάμεσά μας, θέλησε οι εξαγορασμένες ψυχές με το πολύτιμο αίμα του να εξαγιάζονται συνεχώς κατά την εικόνα του Πάθους του. Είναι γι αυτό που δίνει στους πιστούς μαθητές του την εντολή να συνεχίσουν τους πρώτους ιερείς στην Εκκλησία του, να τελούν συνεχώς αυτά τα μυστήρια της αιώνιας ζωής. (…) Είναι γι αυτό επίσης όπως όλος ο λαός των πιστών οφείλει να έχει προ οφθαλμών την αναπαράσταση του Πάθους του Χριστού, κρατώντας το στα χέρια μας , λαβαίνοντας στο στόμα μας και στην καρδιά μας να διατηρούμε την άσβεστη ανάμνηση της λύτρωσής μας. Πρέπει ο άρτος να γίνεται με αλεύρι πολλών κόκκων σιταριού, ανακατεμένο στο νερό, και να λάβει από τη φωτιά την ολοκλήρωσή του. Συναντούμε επομένως μια εικόνα όμοια με το σώμα του Χριστού, γιατί γνωρίζουμε ότι αποτελεί ένα μόνο σώμα με το πλήθος των ανθρώπων, που έλαβε την ολοκλήρωσή του με τη φωτιά του Αγίου Πνεύματος. (…) Το ίδιο ο οίνος του αίματός του προέρχεται από πολλά τσαμπιά, δηλαδή από σταφύλια του αμπελιού φυτεμένου από εκείνον, συντριμμένα κάτω από το πιεστήριο του σταυρού, και χυμένο στις καρδιές των πιστών, βράζει με την ίδια τη δύναμή του. Σ’ αυτό συνίσταται η θυσία του Πάσχα, που προσφέρει τη σωτηρία σε όλους όσους ελευθερώθηκαν από τη δουλεία της Αιγύπτου και από τον Φαραώ, δηλαδή από το δαίμονα. Να τον λαβαίνετε ενωμένοι μαζί μας, με όλη τη δίψα της θρησκευόμενης ψυχής.
↧