Τι, λοιπόν, έκανε ο ληστής, για να λάβει μέρος στον παράδεισο μετά το σταυρό ; Ενώ ο Πέτρος απαρνιόταν το Χριστό, ο ληστής, από το ύψος του σταυρού έδιδε σ’ αυτόν μαρτυρία. Δεν το λέω αυτό για να επιβαρύνω τον Πέτρο, αλλά το λέω για να επιβεβαιώσω το μεγαλείο ψυχής του ληστή. (…) Αυτός ο ληστής, ενώ ένας ολόκληρος κόσμος στεκόταν γύρω του, βρίζοντας, βλασφημώντας, παραμιλούσε με σαρκασμούς, δεν τους υπολόγιζε. Ούτε υπολόγισε τη σταύρωση που ήταν εμπρός του με βεβαιότητα. Διαπέρασε όλα αυτά γεμάτος πίστη. (…) Στράφηκε προς το Διδάσκαλο των ουρανών και εμπιστεύτηκε τον εαυτό του σ’ αυτόν, και του λέει : «Θυμήσου με, Κύριε, όταν θα είσαι στη Βασιλεία σου»(Λκ. 23,42). Μην περιφρονήσουμε το παράδειγμα του ληστή, και μην εντραπούμε να τον πάρουμε για διδάσκαλο, εκείνον για τον οποίο ο Κύριός μας δεν κοκκίνισε να τον εισάγει πρώτο στον παράδεισο (…) Δεν του είπε όπως στον Πέτρο : «Έλα ακολούθησέ με, και θα σε κάνω ψαρά ανθρώπων» (Μτ. 4,19). Ούτε του είπε όπως στους δώδεκα : «Θα καθίσετε πάνω σε δώδεκα θρόνους για να κρίνετε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ» (Μτ. 19,28). Δεν του χάρισε κανένα τίτλο, δεν του έδειξε κανένα θαύμα. Ο ληστής δεν είδε την ανάσταση κανενός νεκρού, ούτε να διώχνει δαιμόνια. Δεν είδε τη θάλασσα να τον υπακούει. Ο Χριστός δεν του είπε τίποτα για τη Βασιλεία, ούτε για τη Γέενα. Και όμως έδωσε μαρτυρία εμπρός σε όλους, και έλαβε για κληρονομιά τη Βασιλεία.
↧