Λάβαμε την εντολή να αγαπάμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας. Αλλά ο Θεός δεν μας έδωσε επίσης την φυσική προδιάθεση να το κάνουμε ; (…) Τίποτα δεν αρμόζει περισσότερο στη φύση μας από το να ζούμε μαζί, να αναζητούμε ο ένας τον άλλο και να αγαπούμε τον όμοιό μας. Ο Κύριος περιμένει λοιπόν τους καρπούς αυτού του φυτού που τοποθέτησε μέσα μας, λέγοντας : «Σας δίνω μια νέα εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω.13,34). Με σκοπό να προκαλέσει την ψυχή μας να υπακούσει σ’ αυτή την εντολή, δεν θέλησε να αναζητά κανείς το χαρακτηριστικό σημάδι των μαθητών του μέσα σε θαύματα ή σε έργα πολυσήμαντα, παρόλο που έλαβαν τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Απεναντίας είπε : «Θα αναγνωρίσουν ότι είσαστε μαθητές μου από την αγάπη που θα έχετε ο ένας για τον άλλο» (Ιω. 13,35). Και θέτει τέτοιο δεσμό ανάμεσα στις δυο εντολές, που θεωρεί ως γενόμενη στον εαυτό του κάθε καλή πράξη προς τον πλησίον : «Γιατί διψούσα και μου δώσατε να πιω» Και πρόσθεσε : « Ό, τι κάνετε σε ένα από τους μικρούς αδελφούς μου σ’ εμένα το κάνετε» (Μτ. 25,35-40) Η τήρηση της πρώτης εντολής εμπεριέχει επίσης την τήρηση της δεύτερης, και με τη δεύτερη επανευρίσκουμε την πρώτη. Εκείνος που αγαπά το Θεό θα αγαπήσει συνεπώς και τον πλησίον : «Εκείνος που με αγαπά, λέει ο Κύριος, θα εκπληρώσει τις εντολές μου. Η εντολή μου είναι αυτή : να αγαπάτε ό ένας τον άλλο όπως εγώ σας αγάπησα» (Ιω. 14,23 & 15,12). Το επαναλαμβάνω λοιπόν : όποιος αγαπά τον πλησίον εκπληρώνει επίσης το καθήκον της αγάπης προς το Θεό, γιατί ο Θεός θεωρεί αυτό το δώρο ως γενόμενο σ’ Εκείνον.
↧