Όποιος τρέφεται με το Χριστό στην Ευχαριστία δεν έχει ανάγκη να περιμένει το υπερπέραν για να λάβει την αιώνια ζωή : την κατέχει ήδη από τη γη, ως πρόφαντο της μελλοντικής πληρότητας, που θα αφορά τον άνθρωπο της ολοκλήρωσης. Στην Ευχαριστία πράγματι, λαβαίνουμε επίσης την εγγύηση της ανάστασης των σωμάτων στη συντέλεια του χρόνου : «Εκείνος που τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου έχει την αιώνια ζωή, και εγώ θα ον αναστήσω την έσχατη ημέρα» (Ιω. 6,54). Η εγγύηση αυτή της ανάστασης στο μέλλον προέρχεται από το γεγονός ότι η σάρκα του Υιού του ανθρώπου, που δίνεται ως τροφή, είναι το σώμα του στην ένδοξη κατάσταση του Αναστημένου. Με την Ευχαριστία, αφομοιώνουμε κατά κάποιο τρόπο «το μυστικό» της Ανάστασης. Είναι γι αυτό που ο άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας ονομάζει σωστά τον ευχαριστιακό άρτο ως «το φάρμακο της αιωνιότητας, αντίδοτο για να μην πεθάνει κανείς». Η εσχατολογική διάσταση που προέρχεται από την ευχαριστία εκφράζει και επιβεβαιώνει την κοινωνία με την Εκκλησία του ουρανού. Δεν είναι τυχαία που, στις ανατολικές αναφορές ή στις λατινικές ευχαριστιακές προσευχές, γίνεται ανάμνηση με ευλάβεια προς τη Μαρία και όλους τους αγίους. Είναι μια διάσταση της ευχαριστίας που αξίζει να υπογραμμιστεί : Τελώντας τη θυσία του Αμνού, ενωνόμαστε στον ουράνια λειτουργική, ενωνόμαστε με το απέραντο πλήθος που φωνάζει : «Η σωτηρία δίνεται από το Θεό, εκείνος που κάθεται στο Θρόνο, και από τον Αμνό» (Απ.7,10). Η ευχαριστία είναι πράγματι για γωνιά του ουρανού που ανοίγεται προς τη γη. Είναι μια ακτίνα της δόξας της ουράνιας Ιερουσαλήμ, που διασχίζει τα νέφη της ιστορία ς μας και που φωτίζει την πορεία μας.
↧