«Ένας άνθρωπος κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ»… Η Ιεριχώ είναι το σύμβολο αυτού του κόσμου όπου, μετά που διώχτηκε από τον Παράδεισο, δηλαδή από την επουράνια Ιερουσαλήμ, ο Αδάμ κατέβηκε… Είναι η αλλαγή όχι του τόπου αλλά της συμπεριφοράς που αποτέλεσε την εξορία του. Τι αλλαγή! Ο Αδάμ που έχαιρε μαις ευτυχίας χωρίς ανησυχία, μόλις έπεσε στα σφάλματα αυτού του κόσμου, συνάντησε τους ληστές… Ποιοι είναι αυτοί οι ληστές αν όχι οι άγγελοι της νύχτας και του σκότους, που μεταμορφώνονται μερικές φορές σε αγγέλους φωτός (2Κορ. 11,14), αλλά οι οποίοι δεν μπορούν να παραμείνουν έτσι; αρχίζουν να μας απογυμνώνουν από τα ενδύματα της πνευματικής χάρης, τα οποία λάβαμε: έτσι ενεργούν συνήθως για να μας πληγώνουν… Φυλάξου, λοιπόν, να μην αφήσεις να σε απογυμνώσουν, όπως τον Αδάμ, στερημένος από την προστασία της εντολής του Θεού και γυμνός από το ένδυμα της πίστης. Ιδού γιατί υπέπεσε στη θανάσιμη πληγή στην οποία όλο το ανθρώπινο γένος θα έπεφτε αν ο Σαμαρείτης δεν κατέβαινε να θεραπεύσει τις απαίσιες πληγές του. Δεν είναι οποιοδήποτε αυτός ο Σαμαρείτης, εκείνον που ο ιερέας και ο λευίτης περιφρόνησαν, εκείνος δεν τον περιφρόνησε… Ο Σαμαρείτης αυτός κατέβαινε: «Ποιος κατέβηκε από τον ουρανό, αν όχι εκείνος που ανέβηκε στον ουρανό, ο Υιός του ανθρώπου, ο οποίος είναι στον ουρανό» (Ιω. 3,13). Βλέποντας μισοπεθαμένο αυτό τον άνθρωπο που κανένας πριν από αυτόν δεν μπόρεσε να θεραπεύσει…, τον πλησίασε, δηλαδή αποδεχόμενος να υποφέρει μαζί μας, έγινε ο πλησίον μας και ασκώντας την ευσπλαχνία προς εμάς, έγινε ο πλησίον μας.
↧