Εσύ που είσαι καταφύγιό μου και δύναμή μου, οδήγα με όπως άλλοτε το δούλο σου Μωυσή, στην καρδιά της ερήμου σου, εκεί όπου φλέγεται η βάτος χωρίς να φθείρεται (Εξ. 3), εκεί όπου η ψυχή…, πλημμυρισμένη από τη φλόγα του Αγίου Πνεύματος, αποβαίνει φλογερή όπως ένα Σεραφείμ φλογερό, που δεν αλλοιώνεται, αλλά εξαγνίζεται…
Εκεί όπου δεν μπορούμε να κατοικήσουμε και όπου δεν προχωρούμε πλέον παρά αφού πρώτα βγάλουμε τα σανδάλια μας, τα σάρκινα δεσμά… εκεί όπου εκείνος που Είναι, χωρίς αμφιβολία δεν εμφανίζεται, αλλά όπου όμως ακούγεται να λέει : «Είμαι αυτός που Είμαι!». Εκεί, πρέπει να καλύπτουμε το πρόσωπο για να μην δούμε τον Κύριο πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά πρέπει να εξασκηθούμε να τείνουμε το αυτό, με ταπεινοσύνη και υπακοή, για να ακούσουμε εκείνο που ο Κύριος ο Θεός του ψιθυρίζει δι αυτού.
Περιμένοντας, Κύριε, «κρύψε με μέσα στα απόκρυφα της σκηνής σου» σε μέρα κακή, «κρύψε με στα απόκρυφα του προσώπου σου, μακριά από τις κακολογίες των γλωσσών» (Ψ. 16,5 & 30,21). Γιατί ο τόσο γλυκύς ζυγός σου και το το τόσο ελαφρύ φορτίο σου (Μτ. 11,30), τα έθεσες πάνω μου. Και όταν με κάνεις να αντιλαμβάνομαι την απόσταση ανάμεσα στην υπηρεσία σου και εκείνη του κόσμου, με μια γλυκιά φωνή και πράο μου ζητάς αν είναι πιο ευχάριστο να σε υπηρετεί κανείς, εσένα τον ζωντανό Θεό, παρά του ξένους θεούς (βλ. 2Χρον. 1`2,8). Τότε, λατρεύω αυτό το χέρι που βαρύνει πάνω μου… και σου λέω : «Για πολύ καιρό βάραιναν πάνω μου, οι άλλοι δάσκαλοι ! Επιθυμώ να σου ανήκω, σ’ εσένα μόνο, δέχομαι το ζυγό σου, το φορτίο σου δεν βαρύνει πάνω μου : με εξυψώνει».
↧