Μια ένωση παράξενη και υπέροχη συνέβηκε όταν «ο Λόγος έγινε σάρκα» στους κόλπους της Παρθένου και έτσι «κατοίκησε ανάμεσά μας» (Ιω. 1,14). Όπως όλοι οι εκλεκτοί αναστήθηκαν εν Χριστώ όταν αναστήθηκε, το ίδιο στο πρόσωπό του τελούνται και οι ενώσεις : η Εκκλησία ενώθηκε με ένα Νυμφίο με τα δεσμά του γάμου όταν ο Θεάνθρωπος έλαβε την πληρότητα των δώρων του Αγίου Πνεύματος και όλη η θεότητα ήλθε να κατοικήσει σ’ ένα σώμα όποιο με το δικό μας… Ο Χριστός έγινε άνθρωπος δια του Αγίου Πνεύματος και «όπως ένα νυμφίος που βγαίνει από το νυφικό δωμάτιό του» (Ψ.18.6), βγήκε από τον κόλπο της Παρθένου, που υπήρξε πράγματι ο νυφικός θάλαμος. Αλλά η Εκκλησία αναγεννημένη με το νερό και το ίδιο Άγιο Πνεύμα, γίνεται ένα σώμα εν Χριστώ, τόσο τέλεια ώστε οι δύο «να αποτελέσουν μία σάρκα» (Μτ. 19,5), γεγονός που «σε σχέση με το Χτιστό και την Εκκλησία αποτελεί ένα μεγάλο Μυστήριο» (Εφ. 5,31). Αυτός ο γάμος διαρκεί από την αρχή της Ενσάρκωσης του Χριστού μέχρι τη στιγμή κατά την οποία ο Χριστός θα επανέλθει και όλες οι ιεροτελεστίες της γαμήλιας ένωσης θα ολοκληρωθούν. Τότε όσοι θα είναι έτοιμοι και θα έχουν τελέσει όπως αρμόζει όλες τις προϋποθέσεις μιας τόσο μεγάλης ένωσης, θα εισέλθουν μαζί του, γεμάτοι σεβασμό, στην αίθουσα των αιώνιων γάμων (Μτ. 25,10). Περιμένοντας, η Νύμφη της υπόσχεσης βαδίζει προς τον Νυμφίο της, και φυλάσσει τη διαθήκη μαζί του καθημερινά σε πλαίσια πίστης και τρυφερότητας έως ότου επανέλθει.
↧