«Ο μαθητής δεν είναι ανώτερος από το δάσκαλό του. Θα είναι τέλειος αν είναι όπως ο Δάσκαλος του». Οι μακάριοι μαθητές προορίζονται να γίνει καθοδηγητές και πνευματικοί δάσκαλοι ολόκληρης της γης. Όφειλαν λοιπόν, να αποδείξουν, περισσότερο από τους άλλους, ενός υποδειγματικού ζήλου, να είναι οικείοι με τον τρόπο που βιώνουν το Ευαγγέλιο και πρόθυμοι να πράττουν κάθε καλό έργο. Χρέος τους είναι να μεταδώσουν σε όσους διδάσκουν την ακριβή διδασκαλία, σωτήρια και σύμφωνη με την αλήθεια, αφού πρώτα οι ίδιοι μελετήσουν και αφήσουν να εισχωρήσει μέσα τους το θείο φως για να φωτίσει τη διάνοιά τους. Χωρίς αυτό θα ήσαν τυφλοί που οδηγούν τυφλούς. Γιατί αυτοί που είναι βυθισμένοι μέσα στο σκοτάδι της άγνοιας δεν μπορούν να οδηγήσουν στη γνώση της αλήθειας τους ανθρώπους εφόσον βρίσκονται οι ίδιοι σε άγνοια. Θα το ήθελαν εξάλλου να πέσουν όλοι μαζί στην άβυσσο των κακών τάσεων. Είναι γι αυτό που ο Κύριος θέλησε να σταματήσει την τάση για επίδειξη που συναντούμε σε πολλούς ανθρώπους, και να τους αποτρέψει να συναγωνίζονται τους δασκάλους τους για να ξεπεράσουν τη φήμη τους. Τους έλεγε: «Ο μαθητής δεν είναι πάνω από το δάσκαλό του». Ακόμα και αν συμβαίνει σε ορισμένους να φθάσουν σε επίπεδο αρετής εφάμιλλης των προκατόχων τους, οφείλουν περισσότερο να μιμηθούν την σεμνότητά τους. Ο Παύλος μας δίνει το παράδειγμα όταν λέει: «Φανείτε μιμητές μου, όπως εγώ είμαι μιμητής του Χριστού» (1Κορ. 11,1). Αν είναι έτσι γιατί τότε κρίνεις ενώ ο Διδάσκαλος δεν κρίνει ακόμη ; Γιατί δεν ήλθε για να κρίνει τον κόσμο (Ιω. 12,47) αλλά να του κάνει χάρη: (…) «Αν εγώ δεν κρίνω, λέει, μην κρίνετε επίσης, εσείς οι μαθητές μου. Μπορεί να συμβεί να είσαστε πιο ένοχοι από αυτόν που κρίνετε. (…) Γιατί κοιτάς το άχυρο στο μάτι του αδελφού σου;»
↧