Μέχρι πότε θα συνεχίσουμε να υπακούμε στο Χριστό που μας καλεί στην ουράνια Βασιλεία του; Δεν καθαριζόμαστε; Δεν αποφασίζουμε να εγκαταλείψουμε τη συνηθισμένη ζωή μας για να ακολουθήσουμε το Ευαγγέλιο; (…) Ισχυριζόμαστε ότι επιθυμούμε τη Βασιλεία του Θεού, αλλά ζωρίς να ενδιαφερόμαστε πολύ για τα μέσα που θα μας την αποκτήσουν. Και ακόμη περισσότερο, μέσα στη ματαιότητα του πνεύματός μας, χωρίς να κοπιάσουμε καθόλου για να τηρήσουμε τις εντολές του Κυρίου, πιστεύουμε ότι είμαστε άξιοι να λάβουμε τις ίδιες ανταμοιβές με εκείνους που αντιστάθηκαν στην αμαρτία μέχρι θανάτου. Αλλά οι οποίοι, την περίοδο της σποράς, μπόρεσαν να καθίσουν και να κοιμηθούν στο σπίτι τους και να συγκεντρώσουν στη συνέχεια με ανοιχτές αγκαλιές τη σπορά στην περίοδο του θερισμού; Ποιος τρύγησε χωρίς να έχει φυτέψει τα κλήματα; Οι καρποί είναι για εκείνους που έχουν κοπιάσει. Οι ανταμοιβές και τα στέφανα είναι για εκείνους που νίκησαν. Στεφανώθηκε ποτέ ένας αθλητής που δεν έκανε ούτε τον κόπο να φορέσει την κατάλληλη ενδυμασία για να αγωνιστεί με τον αντίπαλο; Και όμως, όχι μόνο πρέπει να νικήσει κάποιος, αλλά επίσης «να αγωνιστεί σύμφωνα με τους κανόνες» όπως λέει ο απόστολος Παύλος (2Τιμ. 2,5), δηλαδή σύμφωνα με τις εντολές που μας δόθηκαν. (…) Ο Θεός είναι καλός, αλλά επίσης είναι δίκαιος (…). «Ο Κύριος αγαπά την ευσπλαχνία και τη δικαιοσύνη» (Ψ32.5). Γι αυτό, Κύριε, θα ψάλλω την ευσπλαχνία σου και τη δικαιοσύνη σου» (Ψ100,1). (…) Κοίταξε με πόση διακριτικότητα ο Κύριος χρησιμοποιεί την ευσπλαχνία. Δεν είναι σπλαχνικός χωρίς εξέταση, δεν κρίνει χωρίς έλεος, διότι «ο Κύριος είναι σπλαχνικός και δίκαιος» (114,5). Να μην έχουμε επομένως για το Θεό μια ιδέα εσφαλμένη, η αγάπη του για τους ανθρώπους δεν πρέπι να είναι για εμάς πρόφαση αμέλειας.
↧