Προσπαθήσετε ο λόγος που λάβατε να αντηχεί μέσα στην καρδιά σας και να μένει ζωντανός. Προσέξετε ο σπόρος να μην πέσει κατά μήκος του δρόμου, από φόβο μην τυχόν και το Πονηρό πνεύμα δεν έρχεται να τον σβήσει από τη μνήμη σας. Προσέξετε το πετρώδες έδαφος να μη δεχτεί το σπόρο ώστε να μην παράγει καρπό χωρίς τις ρίζες της προσκαρτερίας. Πολλοί, πράγματι, χαίρονται ακούγοντας το λόγο, και διατίθενται να αναλάβουν καλά έργα. Αλλά μόλις παρουσιαστούν οι δυσκολίες παραιτούνται από την προσπάθεια. Το πετρώδες έδαφος στερείται νερού, ώστε ο βλαστός του σπόρου δεν κατορθώνει να αποδώσει τους καρπούς της προσκαρτερίας. Ενώ η καλή γη δίνει τον καρπό της υπομονής: ας εννοήσουμε από αυτό ότι τα καλά έργα μας μπορούν να έχουν αξία αν υπομένουμε τις δυσκολίες που μας προσκαλεί ο πλησίον μας. Εξάλλου, όσο περισσότερο προοδεύουμε στην τελειότητα, τόσο περισσότερο έχουμε να υπομείνουμε τις δυσκολίες. Μόλις η ψυχή μας εγκαταλείψει την αγάπη του παρόντα κόσμου, η εχθρότητα αυτού του κόσμου αυξάνει. (…) Αλλά σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου, «αποδίδουν καρπούς με την προσκαρτερία», υπομένοντας ταπεινά τις δοκιμασίες αυτές, τόσο μάλιστα που μετά από τις δοκιμασίες είναι καλεσμένοι να μπουν στην ειρήνη του ουρανού.
↧