Η αποστολή της διάδοσης της πίστης είναι χρέος όλων των μαθητών του Χριστού, στον καθένα το μέρος του. Αλλά, ανάμεσα στους μαθητές του, Χριστός ο Κύριος καλεί πάντοτε «εκείνους που θέλει μαζί του και για να τους στείλει να κηρύττουν» στα έθνη (Μκ. 3,13-14). (…) Είναι ο αληθινός Θεός που καλεί, αλλά ο άνθρωπος οφείλει να απαντήσει με τέτοιο τρόπο «αλλά έξω από κάθε ανθρώπινη αιτία» (Γαλ. 1,16), να επιδοθεί ολοκληρωτικά στην υπόθεση του Ευαγγελίου. Όμως, η απάντηση αυτή δεν μπορεί να δοθεί παρά μόνο αν το Άγιο Πνεύμα τον ωθεί και του δίνει τη δύναμη. Διότι εκείνος που στέλνεται μπαίνει μέσα στη ζωή και την αποστολή εκείνου που «γυμνώθηκε από τον εαυτό του, παίρνοντας μορφή δούλου» (Φιλ 2,7). Ο ιεραπόστολος οφείλει επομένως να είναι έτοιμος να μείνει πιστός στην κλήση του σε όλη τη ζωή του, «να απαρνηθεί τον εαυτό του» και «σε όλα όσα κατέχει» μέχρι εκείνη τη στιγμή (Λκ. 14, 26.33), και να γίνει «το παν σε όλους» (1Κορ.9,22). Όταν αναγγέλλει το Ευαγγέλιο στα έθνη, οφείλει «να κάνει γνωστό με βεβαιότητα το μυστήριο του Χριστού ο οποίος του ζήτησε να είναι ο πρεσβευτής του» (Εφ. 6,19). Στο πρόσωπό του οφείλει να μιλά με το απαραίτητο θάρρος, χωρίς να ντρέπεται για το σκάνδαλο του Σταυρού. Ακολουθώντας τα ίχνη του Διδασκάλου του, ο οποίος είναι «πράος και ταπεινός στην καρδιά», θα φανερώσει ότι «ο ζυγός του είναι εύκολος να τον σηκώσει κανείς και το φορτίο του ελαφρύ» (Μτ. 11 29). Βιώνοντας μια αληθινή ευαγγελική ζωή, μια ακούραστη συνέπεια, υπομονή, γλυκύτητα, ειλικρινή αγάπη, να αποδώσει μαρτυρία στον Κύριό του, και αυτό αν είναι αναγκαίο, μέχρι να χύσει το αίμα του. Θα αποκτήσει από το Θεό δύναμη και κουράγιο για να ανακαλύψει ότι, σε όλες τις δυσκολίες που τον θέτουν σε δοκιμασία, και στη μεγαλύτερη φτώχεια, υπάρχει μια άπειρη χαρά.
↧