Η Εκκλησία ζει με μια αυθεντική ζωή όταν ομολογεί και διακηρύττει την ευσπλαχνία, ιδιότητα από τις πιο σημαντικές του Δημιουργού και Λυτρωτή, και όταν οδηγεί τους ανθρώπους στις πηγές της ευσπλαχνίας του Σωτήρα, των οποίων είναι η παρακαταθήκη και η χορηγός. Στα πλαίσια αυτά, ο διαρκής διαλογισμός του λόγου του Θεού, και προπάντων η συνειδητή και προσεκτική συμμετοχή στην ευχαριστία και στο Μυστήριο της μετάνοιας ή συμφιλίωσης έχουν ιδιαίτερη σημασία. Η ευχαριστία μας πλησιάζει πάντοτε σ’ αυτή «την αγάπη πιο δυνατή από το θάνατο» (Άσμ. 8,6): πράγματι: «κάθε φορά που τρώμε αυτό τον άρτο και πίνουμε από αυτό το ποτήρι» όχι μόνο «αναγγέλλουμε το θάνατο» του Λυτρωτή, αλλά επίσης «αναγγέλλουμε την ανάστασή του, αναμένοντας την έλευσή του στη δόξα» (Ρωμαϊκό Ευχολόγιο βλ. 1Κορ. 11,26). Η λειτουργική της Ευχαριστίας, που τελείται στη μνήμη εκείνου, ο οποίος κατά τη μεσσιανική του Αποστολή, μας αποκάλυψε τον Πατέρα με το λόγο του και με το σταυρό του που καταμαρτυρεί την αστείρευτη αγάπη χάρη στην οποία επιθυμεί πάντοτε να ενωθεί μαζί μας και να κάνει ένα μαζί μας, πορευόμμενος προς στη συνάντηση όλων των καρδιών των ανθρώπων. Είναι το μυστήριο της συμφιλίωσης «που ισιώνει το δρόμο» (Λκ. 3,3 & Ησ, 40,3) του καθένα, ακόμα και όταν είναι βεβαρυμμένος με βαριά σφάλματα. Σ’ αυτό το μυστήριο, κάθε άνθρωπος μπορεί να δοκιμάσει με τρόπο μοναδικό την ευσπλαχνία, δηλαδή την αγάπη που είναι πιο δυνατή από την αμαρτία.
↧