Με την ολοκλήρωση ΄όλου του έργου της Δημιουργίας, το « Σάββατο» η έβδομη ημέρα ευλογημένη και αφιερωμένη από το Θεό, συνδέεται άμεσα στο έργο της έκτης έξι ημερών, κατά την οποία ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο «εικόνα και ομοίωσή του» (Γεν. 1,26). Αυτός ο τόσο στενός δεσμός ανάμεσα στην «Ημέρα του Κυρίου» και την «ημέρα του ανθρώπου» δεβ διέφυγε της προσοχής των Πατέρων όταν μελέτησε την βιβλική αφήγηση της Δημιουργίας. Ο Αμβρόσιος λέει επί τούτου: «Ευχαριστώ τον Κύριο το Θεό μας που έκανε παρόμοιο έργο ώστε να αναπαυθεί. Έκανε τον ουρανό, αλλά δεν διαβάζω ότι αναπαύτηκε. Έπλασε τη γη αλλά δεν διαβάζω ότι αναπαύτηκε, έπλασε τον Ήλιο τη Σελήνη και τα άστρα, αλλά και εδώ δεν διαβάζω ότι αναπαύτηκε αλλά διαβάζω ότι έπλασε τον άνθρωπο και τότε αναπαύτηκε, έχοντας κάποιον στον οποίο να συγχωρήσει τις αμαρτίες του». Έτσι η «Ημέρα του Κυρίου» θα είναι για πάντα σε σχέση με την «ημέρα του ανθρώπου». Όταν η αντολή του Θεού λέει: «Να θυμάσαι την Ημέρα του Σαββάτου για να την αγιάζεις» (Έξ. 20,8), η παύση που εντέλεται για να τιμήσει ο άνθρωπος την ημέρα που του είναι αφιερωμένη, δεν πρόκειται για εντολή βαριά για τον άνθρωπο, αλλά μάλλον μια βοήθεια που του επιτρέπει να αναγνωρίσει την εξάρτησή του ζωτική και απελευθερωτική απέναντι στο Δημιουργό του καθώς και η κλήση του να συνεργάζεται με το έργο του και να δεχτεί τη χάρη του. Τιμώντας την «ανάπαυση» του Κυρίου, ο άνθρωπος ανακαλύπτει αληθινά τον εαυτό του, έτσι η Ημέρα του Κυρίου παρουσιάζεται βαθειά χαρακτηρισμένη με την θεϊκή ευλογία (Γεν. 2,3) και χάρη σ’ αυτήν θα μπορούσε να τον ονομάσουμε ικανό, όπως τα ζώα και οι άνθρωποι με ένα είδος «γονιμότητας» (Γεν.1,22.28). Αυτή η γονιμότητα εκφράζεται προπάντων με ότι το Σάββατο σημαίνει και δίνει νόημα, «πολλαπλασιάζει τον ίδιο το χρόνο, αυξάνοντας στον άνθρωπο, με τη ανάμνηση του ζωντανού Θεού, τη χαρά της ζωής και την επιθυμία να προωθεί και να δίνει τη ζωή.
↧