Οφείλεις να ξέρεις από έχεις την ύπαρξη, την πνοή, τη διάνοια και αυτό που είναι πιο πολύτιμο, τη γνώση του Θεού, από έρχεται η ελπίδα της Βασιλείας των ουρανών και εκείνη να απολαμβάνεις τη δόξα που βλέπεις σήμερα με τρόπο σκοτεινό, σαν σε καθρέπτη, αλλά που θα δεις αύριο σε όλη την καθαρότητα και λαμπρότητα (1Κορ. 13,12). Από πού κρατάς το ότι είσαι παιδί του Θεού, κληρονόμος του Χριστού (Ρωμ. 8,16-17) και θα τολμούσα να πω, ότι είσαι και εσύ ένας θεός; Από πού κρατάς όλα αυτά και από ποιον; Ή ακόμη, για να μιλήσουμε για πράγματα λιγότερο σημαντικά, τα ορατά: ποιος σου έδωσε να βλέπεις την ομορφιά του ουρανού, την κίνηση του ήλιου, τον κύκλο της σελήνης, τα αναρίθμητα άστρα, και σε όλα αυτά, την αρμονία και την τάξη που τα διευθετούν; (…) Ποιος σου έδωσε τη βροχή, την καλλιέργεια των τροφών, τις τέχνες, τους νόμους, την πόλη, μια πολιτισμένη ζωή, τις οικογενειακές συναναστροφές με τους ομοίους σου; Δεν είναι από Εκίνον που, πριν από το καθετί, και σε ανταλλαγή με όλα τα δώρα του, σου ζητά να αγαπάς τους ανθρώπους; (…) Ενώ εκείνος, ο Θεός μας και Κύριός μας, δεν εντρέπεται να αποκαλείται Πατέρας μας, θα απαρνηθούμε του αδελφούς μας; Όχι, αδελφοί μου, και φίλοι μου, μην είμαστε ανόητοι διαχειριστές των αγαθών που μας εμπιστεύτηκε.
↧