Ενώ, λοιπόν, παντού επικρατούσε βαθιά σιγή και η νύχτα πλησίαζε γοργά στο μεσονύκτιο,
ο παντοδύναμος λόγος σου, Κύριε, πήδηξε απ’ το βασιλικό θρόνο του ουρανού πάνω στην κατεστραμμένη γη σαν σκληρός πολεμιστής, κραδαίνοντας σαν κοφτερό ξίφος την αληθινή προσταγή σου.
Στάθηκε όρθιος και σκόρπισε το θάνατο παντού, κι ενώ περπατούσε στη γη άγγιξε τον ουρανό.
Όλα τα δημιουργήματα καθένα στο είδος του ξανασχηματίζονταν από την αρχή υπακούοντας στις εντολές σου, ώστε τα παιδιά σου, Κύριε, να διαφυλαχθούν σώα:
Η νεφέλη σκέπαζε το στρατόπεδο κι εκεί που προηγουμένως υπήρχε νερό, φάνηκε στεγνή γη· μέσα στην Ερυθρά Θάλασσα ανοίχτηκε ελεύθερος δρόμος και τα ορμητικά νερά μεταβλήθηκαν σε καταπράσινη πεδιάδα.
Μέσα απ'αυτήν πέρασε ολόκληρο το έθνος, που προστατευόταν από σένα κι έβλεπε γύρω του να γίνονται μεγάλα θαύματα.
Βόσκησαν εκεί σαν άλογα και χοροπηδούσαν σαν αρνιά απ'τη χαρά τους δοξολογώντας εσένα, Κύριε, που τους έσωσες.
↧