Αν το δώρο του Θεού στον κόσμο, στέλνοντάς του τον Υιό του είναι τόσο καλό, Τόσο άξιο του Θεού, γιατί άργησε τόσο πολύ την ευεργεσία του; Γιατί, ενώ το κακό μέσα στον κόσμο βρισκόταν στις αρχές του, ο Θεός δεν σταμάτησε την μετέπειτα ανάπτυξή του; Σ΄ αυτή την παρατήρηση, μπορούμε εν συντομία να απαντήσουμε είναι η Σοφία, η πρόνοια του Θεού, ο από τη φύση του Καλός, καθυστέρηση την ευεργεσία του. Πράγματι, όπως όλες οι ασθένειες της φύσης (…) οι γιατροί περιμένουν το κακό, στην αρχή κρυμμένο στο σώμα, να φανερωθεί εξωτερικά ώστε να εφαρμόσουν τη θεραπεία που αρμόζει, έτσι, η αρρώστια της αμαρτίας που έπεσε πάνω στην ανθρώπινη φυλή, ο Ιατρός του σύμπαντος περίμενε να φανερωθεί για να μην μείνει καμιά κρυφή κακία του.
Είναι γι αυτό δεν είναι αμέσως που μετά από τη ζηλοτυπία του Κάϊν και το φόνο του Άβελ του αδελφού του, ο Θεός εφάρμοσε τη θεραπεία του στον κόσμο. (…). Είναι όταν η κακία έφθασε στο απόγειό της και που δεν υπήρχε άλλη πιθανή να εκδηλωθεί από τους ανθρώπους, που ο Θεός άρχισε να θεραπεύει την αρρώστια, όχι στην αρχή της, αλλά μετά την πλήρη εξέλιξή της. Έτσι η θεϊκή θεραπεία μπόρεσε να απλωθεί σ’ όλη την ανθρώπινη πληγή.
Αλλά τότε γιατί η χάρη του Ευαγγελίου δεν απλώθηκε αμέσως πάνω σε όλους τους ανθρώπους; Βέβαια το θεϊκό κάλεσμα απευθύνεται σε όλους, χωρίς διάκριση κατάστασης, ηλικίας,κ ούτε φυλής. (…) Αλλά εκείνος που κρατά την ελεύθερη διάθεση των πάντων στα χέρια του, έσπρωξε μέχρι τέλους το σεβασμό του ανθρώπου. Θέλησε ο καθένας μας να έχει το δικό του χώρο, στο οποίο είμαστε ολοκληρωτικά υπεύθυνοι: είναι η θέληση, ικανότητα που δεν γνωρίζει σκλαβιά, που είναι ελεύθερη, θεμελιωμένη πάνω στην αυτονομία του λογικού. Η πίστη είναι λοιπόν στην ελεύθερη διάθεση εκείνων που λαβαίνουν την αναγγελία του Ευαγγελίου.
↧