«Μέχρι πότε, Κύριε;» (Ψ. 6,4). Μέχρι πότε, Κύριε, θα μας λησμονείς; Πόσο καιρό θα μας κρύβεις το πρόσωπό σου; (Ψ, 12,2), Πότε θα μας προσέξεις και θα μας εισακούσεις; Πότε θα φωτίσεις τα μάτια μας και θα μας δείξεις το πρόσωπό σου; Πότε θα επανέλθεις σ’ εμάς; Κοίταξέ μας, Κύριε, φώτισέ μας, δείξε μας τον εαυτό σου. Απόδωσέ μας τη χάρη της παρουσία σου, εμείς που, χωρίς Εσένα, πορευόμαστε τόσο άσχημα. Λυπήσου τις κοπιώδεις προσπάθειές μας προς Εσένα, εμείς που δεν μπορούμε τίποτα χωρίς Εσένα. Μας καλείς; βοήθησέ μας, λοιπόν.
Σε ικετεύω, Κύριε, μην μ’ αφήσεις να αναστενάζω από απελπισία. Κάνε με να αναπνέω την ελπίδα. (…) Ας μου επιτραπεί, τουλάχιστο να δω το φως, έστω και από μακριά, ακόμη και από τα βάθη. Μάθε με να σε αναζητώ και φανερώσου όταν σε αναζητώ, γιατί δεν μπορώ να σε αναζητώ, παρά μόνο όταν με οδηγείς, ούτε να σε βρω, αν δεν φανερώνεσαι. Θα σε αναζητήσω με την επιθυμία μου και θα σε επιθυμώ όταν σε αναζητώ. Θα σε βρω ενώ σε αγαπώ και θα σε αγαπώ όταν θα σε βρίσκω.
↧