Ω, δυστυχισμένε Αδάμ! Τι αναζητούσες περισσότερο από τη θεϊκή Παρουσία; Αλλά αχάριστος, αναζητούσες τη δυστυχία σου: «Όχι, θα είμαι σαν Θεός!» (βλ. Γεν. 3,5). Τι αφιλότιμη υπερηφάνεια! Μόλις έχεις γίνει από πηλό και λάσπη και μέσα στην ανέδυα σου, θέλεις να είσαι όπως ο Θεός; (…) Με αυτό τον τρόπο η υπερηφάνεια γέννησε την ανυπακοή, αιτία της δυστυχία μας. (…)
Ποια ανθρώπινη φύση θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί σε παρόμοια υπερηφάνεια; Ποια υπακοή ανθρώπου θα μπορούσε να εξαγοράσει παρόμοιο σφάλμα; Αιχμάλωτος, πως ένας άνθρωπος θα μπορούσε να ελευθερώσει έναν άλλο αιχμάλωτο; Ακάθαρτος πως θα μπορούσε να ελευθερώσει έναν ακάθαρτο; Το δημιούργημά σου, βαδίζει στην καταστροφή Θεέ μου; «Θα ξεχνούσες να είσαι σπλαχνικός; Θα αιχμαλώτιζες την καλοσύνη σου μέσα στην οργή σου; (Ψ. 76,10) Ε, όχι! «Οι σκέψεις μου είναι σκέψεις ειρήνης, και όχι δυστυχίας» λέει ο Κύριος (Ιερ. 29,11).
Έλα γρήγορα, λοιπόν, Κύριε, Έλα γρήγορα! Κοίταξε τα δάκρυα των φτωχών, Άκουσε «την ικεσία των αιχμαλώτων που απευθύνεται σ’ Εσένα» (Ψ. 78,11). Ποια είναι η περίοδος ευτυχίας, ποια είναι η ευχάριστη και επιθυμητή ημέρα; Όταν η φωνή του Πατέρα φωνάζει «εξαιτίας της αθλιότητας των δυστυχισμένων και τα δάκρυα των φτωχών, τώρα σηκώνομαι» (Ψ.11,6). (…) Ναι, «Έλα να μας σώσεις, Κύριε, έλα ο ίδιος Κύριε, γιατί δεν υπάρχουν πλέον άγιοι» (Ψ.11,2).
↧