Σας γράφω με την επιθυμία να αντικρύσω ένα καλό ποιμένα, γενναίο, ο οποίος ποιμαίνει και κυβερνά με τέλειο ζήλο τα πρόβατα που σας εμπιστεύτηκαν, μιμούμενος σ’ αυτό το γλυκύ Διδάσκαλο της Αλήθειας, ο οποίος έδωσε τη ζωή του για εμάς, τα χαμένα πρόβατα μακριά από το δρόμο της χάρης. Είναι αλήθεια … ότι δεν μπορούμε να το κατορθώσουμε αυτό χωρίς το Θεό, και ότι δεν μπορούμε να κατέχουμε το Θεό παραμένοντας στη γη. Αλλά, ιδού ένα καλό φάρμακο: όταν η καρδιά είναι πεσμένη και μικρή, πρέπει να κάνουμε όπως ο Ζακχαίος, ο οποίος δεν ήταν μεγαλόσωμος, και ο οποίος ανέβηκε σ’ ένα δέντρο για να δει το Θεό. Ο ζήλος του, τον αξίωσε να ακούσει αυτό το γλυκό λόγο: «Ζακχαίε, πήγαινε στο σπίτι σου, γιατί σήμερα πρέπει να φάω μαζί σου». Πρέπει να ενεργούμε μ’ αυτό τον τρόπο όταν είμαστε πεσμένοι, όταν έχουμε την καρδιά μικρόψυχη και λίγη αγάπη: πρέπει να ανεβούμε πάνω στο δέντρο του τίμιου σταυρού, και από εκεί θα δούμε, θα αγγίξουμε το Θεό. Εκεί θα συναντήσουμε την αστείρευτη αγάπη του, την αγάπη που τον ώθησε στην εντροπή του σταυρού, ο οποίος τον ανύψωσε, και τον έκανε να επιθυμεί με ζήλο την πείνα και τη δίψα της τιμής του Πατέρα του και τη σωτηρία μας… Εάν το θέλουμε, αν η αδιαφορία μας δεν θέτει εμπόδια, θα κατορθώσουμε, ανεβαίνοντας στο δέντρο του σταυρού, να εκπληρώσουμε στον εαυτό μας αυτό το λόγο που βγήκε από το στόμα της Αλήθειας: «Όταν θα υψωθώ από τη γη, θα ελκύσω τα πάντα σ’ εμένα» (Ιω. 12,32 Βουλγκάτα). Πράγματι όταν η ψυχή υψώνεται μ’ αυτό τον τρόπο, βλέπει τις ευεργεσίες της καλοσύνης του Πατέρα … συναντά την καλοσύνη και την αφθονία του Πνεύματος του Αγίου, δηλαδή αυτή την αστείρευτη αγάπη που κρατά τον Ιησού καρφωμένο στο ξύλο του σταυρό. Τα καρδιά και τα δεσμά δεν θα μπορούσαν να τον κρατήσουν εκεί, δεν υπήρχε παρά αγάπη … Το να ανέβει κανείς πάνω σ’ αυτό το αγιότατο δέντρο, όπου βρίσκονται οι ώριμοι καρποί όλων των αρετών που σηκώνει το σώμα του Υιού του Θεού. Τρέξετε με ζήλο. Παραμείνετε σ’ αυτή τη γλυκιά και άγια αγάπη του θεού. Γλυκέ Ιησού, Ιησούς αγάπη.
↧