Αξίζει να υμνούμε το θάνατο των Αγίων Αθώων, γιατί υπήρξε άγιος. Όταν τα γεγονότα μας πλησιάζουν στο Χριστό, όταν υποφέρουμε για το Χριστό, είναι πράγματι ένα προνόμιο ανέκφραστο – όποιος και αν είναι ο πόνος, ακόμη και αν τη στιγμή εκείνη δεν έχουμε συνείδηση ότι υποφέρουμε για Εκείνον. Τα μικρά παιδιά πο9υ ο Ιησούς πήρε στην αγκαλιά του δεν ήσαν σε θέση να κατανοήσουν τη στιγμή εκείνη ποιας υπέροχης εύνοιας υπήρξαν αντικείμενο, αλλά εκίνη η ευλογία του Κυρίου δεν υπήρξε ένα προνόμιο; Με τον ίδιο τρόπο αυτή η σφαγή των παιδιών της Βηθλεέμ έχει θέση μυστηρίου, υπήρξε το δείγμα της αγάπης του Υιού του Θεού προς εκείνους που δέχτηκαν αυτό τον πόνο. Όσοι τον πλησίασαν υπέφεραν περισσότερο ή λιγότερο, εξαιτίας της προσέγγισης αυτής, ωσάν να έβγαινε από Εκείνον μια δύναμη κρυφή που καθαρίζει και εξαγιάζει τις ψυχές, μέσα από τα βάσανα αυτού του κόσμου. Αυτή είναι η περίπτωση των Αγίων Αθώων παιδιών.
Πράγματι, η παρουσία του ίδιου του Χριστού έχει θέση μυστηρίου: όλες οι πράξεις του, όλα τα βλέμματά του, όλα τα λόγια του μεταδίνουν τη χάρη σε όσους τα αποδέχονται – και πολύ περισσότερο σ’ εκείνους που δέχονται να γίνουν μαθητές του. Από την αρχή της Εκκλησίας επομένως, ένα μάρτυρα τον θεωρούσαν ως μια μορφή του βαπτίσματος, ένα πραγματικό βάπτισμα αίματος, που έχει την ίδια αποτελεσματικότητα ενός μυστηρίου όπως το νερό που αναγεννά. Είμαστε λοιπόν, καλεσμένοι να θεωρούμε αυτά τα μικρά παιδιά ως μάρτυρες και να επωφεληθούμε από τη μαρτυρία της αθωότητάς τους.
↧