Ο ήλιος πήγαινε να δύση. Αλλά ο ζήλος της αδελφής μου Macrine δεν σταματούσε, όσο πλησίαζε στο ξεκίνημα, περισσότερο βιαζόταν να φθάσει στον πολυαγαπημένο της. (…) Δεν απευθυνόταν πλέον σ’ εμάς που είμαστε παρόντες, αλλά μόνο σ’ εκείνον προς τον οποίο είχε καρφωμένα τα μάτια της (…): «Εσύ Κύριε κατάργησες για χάρη μας το φόβο του θανάτου. Εσύ που για εμάς κατάστησες το τέρμα της ζωής εδώ κάτω την αρχή της αληθινής ζωής. Εσύ αφήνεις για ένα χρονικό διάστημα τα σώματά μας να αναπαύονται κοιμώμενα, και τα οποία ξυπνάς εκ νέου ‘με τον ήχο της σάλπιγγας’. Εσύ είσαι που δίνεις στη γη για αποθήκευση τον πυλό μας, αυτό που έπλασες με τα χέρια σου, και είσαι εσύ που αναβιώνεις εκ νέου, αυτό που του είχες δώσει, και μεταμορφώνοντας με την αθανασία και την ομορφιά αυτό που σ’ εμάς ήταν θνητό και δύσμορφο. (…)
«Αιώνιε Θεέ, ‘προς εσένα στράφηκα από τα σπλάχνα της μητέρας μου‘. Εσένα που η ψυχή μου αγάπησε με όλες τις δυνάμεις της, στον οποίο αφιέρωσα τη σάρκα μου και την ψυχή μου από τα νιάτα μου, βάλε στο πλάι μου έναν φωτεινό άγγελο να με οδηγεί από το χέρι στον τόπο της αναζωογόνησης, εκεί όπου βρίσκεται ‘το νερό της ανάπαυσης’ στους κόπους των αγίων πατριαρχών. Εσύ που (…) επανέφερες στο παράδεισο τον εσταυρωμένο μαζί σου άνθρωπο και ο οποίος εμπιστεύτηκε την ευσπλαχνία σου, θυμήσου κι εμένα στη βασιλεία σου’, γιατί κι εγώ σταυρώθηκε μαζί σου (…). Κάνε να βρεθώ εμπρός σου ‘χωρίς λεκέ ούτε ρυτίδα’, την ψυχή μου πάρε την στα χέρια σου (…) σαν λιβάνι εμπρός σου» (…)
Εξ αιτίας αυτού, όπως έφθασε το βράδυ, κάποιος έφερε στην μια λάμπα. ΗMacrine τότε άνοιξε τα μάτια και έστρεψε τα μάτια της προς τη λάμψη της, εκφράζοντας την επιθυμία να πούμε μια προσευχή ευχαριστίας για τη λάμπα. Αλλά της έλειψε η φωνή (…), είχε ένα βαθύ αναστεναγμό και τερμάτισε ταυτόχρονα και την προσευχή της και τη ζωή της.
* * *
«Χαρούμενο φως της αγίας δόξας του ουράνιου Πατέρα, τπθ αγίου και μακάριου Ιησού Χριστού. Έχοντας φθάσει στη δύση του ήλιου, θαυμάζοντας τη φωτεινότητα του απογεύματος, ψάλλουμε στον Πατέρα, στον Υιό και στο Άγιο Πνεύμα του Θεού. Είσαι άξιος να σου ψάλλουμε πάντοτε με αγιασμένες φωνές, Υιέ Θεού που δίνεις τη ζωή σου. Το σύμπαν ολόκληρο σε δοξάζει!» (Ύμνος ευχαριστίας για τη φλόγα στους βυζαντινούς εσπερινούς)
(Βιβλικές παραπομπές: 1Κορ 15,52, Γεν 2,7 Ψ 21,11, 22,2 Λκ 16,22 23,42 Εφεσ 5,27 Ψ 140,2)
↧