Τίποτα δεν καθιστά την ψυχή καθαρή και χαρούμενη, ούτε την φωτίζει και απομακρύνει τις κακές σκέψεις, όσο η αγρυπνία. Γι αυτό το λόγο, όλοι οι πατέρες μας έμειναν πιστοί σ’ αυτές τις αγρυπνίες τις οποίες υιοθέτησαν μέσα στον κανονισμό τους να μένουν άγρυπνοι τη νύχτα στη διάρκεια όλης της περιόδου της ασκητικής ζωής τους. Το έκαναν προπάντων διότι άκουσαν τον Κύριό μας να μας προσκαλεί επίμονα σε πολλές περιστάσεις με το ζωντανό Λόγο του: «Αγρυπνείτε και προσεύχεστε συνεχώς» (Λκ.21,36), «Αγρυπνείτε και προσεύχεστε για να μην πέσετε σε πειρασμό» (Μτ. 26,41) και ακόμη «προσεύχεστε συνεχώς» (1 Θεσ.5,17).
Δεν αρκέστηκε να μας ειδοποιήσει μόνο με τα λόγια. Μας έδωσε επίσης το παράδειγμα προσωπικά ο ίδιος τιμόντας την πρακτική της προσευχής, πάνω απ΄ όλα τα πράγματα. Είναι γι αυτό που απομονωνόταν συχνά για να προσευχηθεί, και αυτό όχι με τρόπο αυθαίρετο, αλλά επιλέγοντας ως χρόνο τη νύχτα και για τόπο την έρημο, ώστε κι εμείς επίσης, αποφεύγοντας τα πλήθη και το θόρυβο, να γίνουμε άξιοι να προσευχόμαστε μέσα στη μοναξιά.
Είναι γι αυτό που οι πατέρες μας έλαβαν αυτή την ύψιστη διδασκαλία που αφορά την προσευχή, ως ερχόμενη από τον ίδιο το Χριστό. Επέλεξαν να αγρυπνούν με την προσευχή ακολουθώντας τις οδηγίες του αποστόλου Παύλου, πριν απ’ όλα για να μπορέσουν να παραμείνουν χωρίς διακοπή κοντά στο Θεό με τη συνεχή προσευχή. (…) Κανένα πράγμα προερχόμενο απ’ έξω να μην τους αγγίζει και να μην αλλοιώνει τη διαύγεια του πνεύματος, γεγονός που θα τάραζε τις αγρυπνίες που γέμιζε τις ψυχές τους χαρά που είναι το φως της ψυχής.
↧