Στον προφήτη Ησαΐα, ο ίδιος ο Λόγος, ο Λόγος του Θεού, λέει ότι όφειλε να παρουσιαστεί ανάμεσά μας – ο Υιός του Θεού, πράγματι, έγινε γιος ανθρώπου – και επέτρεψε να τον βρούμε που στο παρελθόν μας ήταν άγνωστος: «Φανερώθηκα σ’ εκείνους που δεν με αναζητούσαν, και με βρήκαν εκείνοι που δεν ρωτούσαν για εμένα, και είπα: «Φανερώθηκα, σ΄ ένα λαό που δεν είχε επικαλεστεί το όνομά μου» (Ησ. 65,1). Είναι επίσης το νόημα όσων είπε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής: «Ο Θεός μπορεί από αυτές τις πέτρες, να κάνει να γεννηθούν παιδιά στον Αβραάμ» (Μτ. 3,9). Πράγματι, μετά που ξεριζώθηκαν από την πίστη στη λατρεία των βράχων, οι καρδιές μας βλέπουν το Θεό και γίνονται παιδιά του Αβραάμ, ο οποίος δικαιώθηκε με την πίστη. (…)
Ο Λόγος του Θεού ενσαρκώθηκε και έστησε τη σκηνή του ανάμεσά μας όπως λέει ο Ιωάννης, ο μαθητής του (Ιω. 1,14). Χάρη σ’ Εκείνον, με το νέο κάλεσμα, η καρδιά των εθνικών άλλαξε. Η Εκκλησία στο εξής παράγει πολλούς καρπούς στο πρόσωπο εκείνων που σώθηκαν, και δεν είναι πλέον ένας μεσολαβητής όπως ο Μωυσής, ούτε ένας απεσταλμένος όπως ο Ηλίας, αλλά ο ίδιος ο Κύριος που μας σώζει δίνοντας στην Εκκλησία περισσότερα παιδιά από τη συναγωγή των παλαιών, όπως το είχε πει ο Ησαΐας όταν έλεγε: «Χαίρε στείρα που γέννησες» (Ησ. 54,1 και Γαλ. 4,27) Ο Θεός βρίσκει τη χαρά του δίνοντας την κληρονομιά του στα έθνη τα ανόητα, σ’ εκείνους που δεν ανήκαν στην πολιτεία του Θεού και οι οποίοι δεν γνώριζαν ποιος είναι ο Θεός. Τώρα λοιπόν που, χάρη σ’ αυτό το κάλεσμα, η ζωή μας δόθηκε και σ’ εμάς ο Θεός οδήγησε στην πληρότητά της την πίστη του Αβραάμ, δεν πρέπει να κοιτάζουμε προς τα πίσω, δηλαδή στην πρώτη νομοθεσία, γιατί έχουμε λάβει το Κύριο του Νόμου, τον Υιό του Θεού, και, με την πίστη σ’ Εκείνον, μαθαίνουμε να αγαπάμε το Θεό με όλη την καρδιά μας και τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας.
↧