Ο μονογενής Υιός του Θεού, θέλοντας να μας κάνει να συμμετέχουμε στη θεότητά του, πήρε τη φύση μας και να θεοποιήσει τους ανθρώπους, εκείνος που έγινε άνθρωπος. Επίσης, αυτό που πήρε από εμάς, μας το έδωσε ολοκληρωτικά για τη σωτηρία μας. Πράγματι, πάνω στο θυσιαστήριο του σταυρού πρόσφερε το σώμα του ως θυσία στο Θεό Πατέρα ώστε να μας συμφιλιώσει μαζί του, και έχυσε το αίμα του ώστε να είναι ταυτόχρονα η εξαγορά μας, και το βάπτισμά μας: εξαγορασμένοι από μια άθλια σκλαβιά, θα καθαριστούμε από όλες τις αμαρτίες μας.
Και για να διατηρήσουμε πάντοτε τη μνήμη μιας τόσο μεγάλης ευεργεσίας, άφησε στους πιστούς του το σώμα του για τροφή και το αίμα του για πόση, κάτω από τα είδη του άρτου και του οίνου. (…) Μπορεί να υπάρξει τίποτα πιο πολύτιμο από αυτό το δείπνο όπου δεν μας προτείνουν πλέον, όπως στον αρχαίο Νόμο, τη σάρκα των τράγων και των ταύρων για τροφή, αλλά το Χριστό που είναι αληθινά Θεός; Υπάρχει τίποτα πιο θαυμαστό από αυτό το μυστήριο; (…) Κανένας δεν μπορεί να εκφράσει τις απολαύσεις αυτού του μυστηρίου, εφόσον γευόμαστε την πνευματική γλυκύτητα στην πηγή της, και τελούμε τη μνήμη αυτής της αγάπης αξεπέραστης που ο Χριστός φανέρωσε με το Πάθος του.
Ήθελε, η απεραντοσύνη αυτής της αγάπης να χαραχτεί πιο βαθειά στη καρδιά των πιστών. Είναι ο λόγος για τον οποίο στο τελευταίο Δείπνο, μετά την τέλεση του Πάσχα με τους μαθητές του, όταν επρόκειτο να εγκαταλείψει αυτόν εδώ τον κόσμο για τον Πατέρα του, ίδρυσε αυτό το μυστήριο ως διαρκή ανάμνηση του Πάθους του, την ολοκλήρωση των παλαιών προεικονίσεων, το μεγαλύτερο από όλα τα θαύματα, και εκείνους που η απουσία του θα λυπούσε, άφησε αυτό το μυστήριο ως ανακούφιση ασύγκριτη.
↧