Οι λαϊκοί, που η ειδική κλήση τους, τους τοποθετεί στην καρδιά του κόσμου και επί κεφαλής των χειρονακτικών έργων των πιο ποικίλων, οφείλουν να ασκούν, ως εκ τούτου, μια μοναδική μορφή ευαγγελισμού. Το πρώτο τους έργο και άμεσο, δεν είναι η σύσταση και η ανάπτυξη της εκκλησιολογικής κοινότητας – αυτός είναι ο ειδικός ρόλος των ποιμένων – αλλά είναι η ενεργοποίηση όλων των ευαγγελικών και χριστιανικών δυνατοτήτων που είναι κρυμμένες, αλλά ήδη παρούσες και εν ενεργεία μέσα στα πράγματα του κόσμου. Το πεδίο δράσης της ενέργειας του ευαγγελισμού τους, είναι ο κοινωνικός ρόλος τους, της οικονομίας, αλλά επίσης του πολιτισμού, των επιστημών και των τεχνών, της διεθνούς ζωής, των μέσων ενημέρωσης, καθώς και ορισμένες άλλες πραγματικότητες ανοιχτές στον ευαγγελισμό, όπως η αγάπη, η οικογένεια, η διαπαιδαγώγηση των παιδιών και των εφήβων, η επαγγελματική εργασία, ο πόνος.
Όσο περισσότεροι λαϊκοί υπάρχουν ποτισμένοι με το Ευαγγέλιο και υπεύθυνοι αυτών των πραγματικοτήτων και καθαρά δεσμευμένοι σ’ αυτές, εξειδικευμένοι για να τις προωθήσουν και ενσυνείδητοι στο να επιδείξουν την πλήρη χριστιανική τους ικανότητα, συχνά καταχωνιασμένοι ή ασφυκτική, τόσο περισσότερο αυτές οι πραγματικότητες θα βρεθούν στην υπηρεσία της ανάπτυξης της Βασιλείας του Θεού και επομένως της σωτηρίας εν Χριστώ Ιησού, χωρίς να χάσουν τίποτα ή να θυσιάσουν από την ανθρώπινη υπόστασή τους, αλλά φανερώνοντας μια υπερβατική διάσταση συχνά άγνωστη.
↧