Η παρούσα ζωή είναι ένας δρόμος που οδηγεί στο τέρμα της ελπίδας μας, έτσι όπως βλέπουμε στα φυτά τον καρπό που αρχίζει να βγαίνει από το λουλούδι, και ο οποίος, χάρη σ’ αυτό, έρχεται στην ύπαρξη ως καρπός, αν και το λουλούδι δεν είναι ο καρπός. Το ίδιο, ο θερισμός που έρχεται χάρη στις σπορές δεν παρουσιάζεται αμέσως με την κεφαλή, αλλά είναι το φυτό που πρώτο φυτρώνει, στη συνέχεια, όταν ξεραθεί το φυτό, το στάχυ σιταριού παρουσιάζεται και ο όριμος καρπός πάνω στο στάχυ. (…)
Ο Δημιουργός μας δεν μας προόρισε για την εμβρυακή ζωή, ο προορισμός της φύσης δεν είναι η ζωή των νεογέννητων. Αλλά δεν στοχεύει επίσης στις διαδοχικές ηλικίες που την συμπληρώνουν με τον καιρό και με τις διαδικασίες της ανάπτυξης που αλλάζει τη μορφή, ούτε η διάλυση του σώματος επερχόμενος ο θάνατος. Όλες οι καταστάσεις είναι στάδια πορείας προς τα οποία πορευόμαστε. Στόχος είναι το τέρμα της πορείας, μέσα από αυτά τα στάδια, είναι η ομοιότητα με το Θείο (…) το αναμενόμενο τέρμα της ζωής είναι η μακαριότητα. Αλλά σήμερα όλοι εκείνοι που κοιτάζουν το σώμα – το θάνατο, το γήρας, η νεότητα, η παιδική ηλικία και η διάπλαση του εμβρύου – όλα αυτά τα στάδια, σαν να ήταν τόσα φυτά, στάχυα, αποτελούν μια πορεία, μια διαδοχή και μια δυνατότητα επιτρέποντας την αναμενόμενη ωριμότητα.
↧