Αληθινέ Θεέ και Κύριέ μου! Για την ταλαιπωρημένη από τη μοναξιά ψυχή στην οποία ζει κατά την απουσία σου, είναι μεγάλη παρηγοριά να γνωρίζει ότι βρίσκεσαι παντού. Αλλά προς τι, Κύριε, όταν η δύναμη της αγάπης και η σφοδρότητα αυτής της λύπης αυξάνει, και η καρδιά ταράζεται, που δεν μπορούμε να εννοήσουμε ούτε να γνωρίσουμε αυτή την αλήθεια; Η ψυχή γνωρίζει μόνο ότι βρίσκεται χωρισμένη από Εσένα, και δεν αποδέχεται κανένα φάρμακο. Πράγματι, η καρδιά που αγαπά πολύ δεν υποφέρει άλλες συμβουλές ούτε παρηγορίες παρά από Εκείνον που την πλήγωσε. Είναι από Εκείνον μόνο που περιμένει τη θεραπεία του πόνου της. Όταν το θελήσεις, Κύριε, θεραπεύεις στη στιγμή την πληγή που προκάλεσες.
Ω αληθινά αγαπημένε, με τι συμπόνια, με τι γλυκύτητα, με τη καλοσύνη και τρυφερότητα, με ποια σημάδια αγάπης, θεραπεύεις τις πληγές από τα βέλη της αγάπης! Ω Θεέ μου, είσαι η ανακούφιση κάθε πόνου. Τι τρέλα το να αναζητά κανείς ανθρώπινα μέσα για να θεραπεύσει εκείνους που είναι άρρωστοι από τη θεϊκή φλόγα; Ποιος μπορεί να γνωρίζει μέχρι που φτάνει αυτή η πληγή, από πού έρχεται και πώς να καταπραΰνει αυτή την ταραχή; Όπως η Νύμφη του Άσματος Ασμάτων έχει δίκιο να λέει: «Ο αγαπημένος μου είναι σ’ εμένα, και εγώ του ανήκω!» (11,6). Πράγματι, η αγάπη που διαισθάνομαι δεν μπορεί να προέρχεται από τη μικρότητα της αγάπης μου. Και όμως, ω Νυμφίε μου, όσο μηδαμινή και αν είναι η αγάπη μου πως γίνεται ότι υπερβαίνει όλα τα δημιουργήματα για να φθάσει στο δημιουργό της;
↧