Αν είχαμε την αγάπη μαζί με τη συμπόνια και με τον πόνο, δεν θα δίναμε σημασία στα σφάλματα του πλησίον, σύμφωνα με ταυτό το λόγο: «Η αγάπη καλύπτει πολλές αμαρτίες» (1Π. 4,8) και ακόμη: «Η αγάπη δεν σταματά στο κακό, συγχωρεί όλα» ( 1Κορ. 13, 5.7). Αν, λοιπόν, είχαμε την αγάπη, η ίδια η αγάπη θα κάλυπτε όλα τα σφάλματα, και θα είμαστε ως άγιοι οι οποίοι βλέπουν τα σφάλματα των ανθρώπων. Οι άγιοι είναι, λοιπόν, τυφλοί, για να μη βλέπουν τις αμαρτίες; Ποιος λοιπόν, αποστρέφεται τις αμαρτίες περισσότερο από τους αγίους; Και όμως, δεν περιφρονούν τον αμαρτωλό, δεν τον κρίνουν, δεν τον αποστρέφονται. Απεναντίας, συμπάσχουν, τον παροτρύνουν, τον παρηγορούν, τον φροντίζουν ως άρρωστο μέλος, κάνουν τα πάντα για να τον σώσουν. (…) Όπως μια μητέρα όταν έχει ένα παιδί με αναπηρία, δεν αποστρέφεται από αυτό με ντροπή, φροντίζει να το ντύνει όμορφα και κάνει τα πάντα για να το κάνει ωραίο. Με τον ίδιο τρόπο οι άγιοι προστατεύουν πάντοτε τον αμαρτωλό και τον αναλαβαίνουν για να τον διορθώσουν την κατάλληλη στιγμή, για να τον εμποδίσουν να βλάψει κάποιον άλλο και επίσης για να προοδεύσουν οι ίδιοι περισσότερο στην αγάπη του Χριστού. (…)
Ας αποκτήσουμε κι εμείς, λοιπόν, την αγάπη, ας αποκτήσουμε την ευσπλαχνία απέναντι στον πλησίον, για να μας προστατέψουν από τη συκοφαντία, την κρίση και την περιφρόνηση. Ας βοηθούμε ο ένας τον άλλο, ως να ήταν μέλη μας. (…) Γιατί «είμαστε μέλη μεταξύ μας» λέει ο απόστολος Παύλος (Ρωμ. 12,5), όταν ένα μέλος υποφέρει, όλα τα μέλη υποφέρουν μαζί του» (1Κορ. 12,27). (…) Με μια λέξη, φροντίζετε, ο καθένας σύμφωνα με τη δύναμή του, για να μείνουμε ενωμένοι μεταξύ μας. Γιατί όσο περισσότερο είμαστε ενωμένοι με τον πλησίον τόσο είμαστε ενωμένοι με το Θεό.
↧