Ας μιμηθούμε την απεραντοσύνη της αγάπης του ίδιου του Ιησού, ιδανικό πρότυπο αγάπης για την Εκκλησία. Είναι αλήθεια, η Νύμφη του Χριστού, η Εκκλησία, είναι μοναδική, και όμως η αγάπη του θείου Νυμφίου της επεκτείνεται τόσο πλατειά που, χωρίς να αποκλείει κανένα, αγκαλιάζει στην Νύμφη του ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Αν ο Σωτήρας μας έχυσε το αίμα του, είναι για να συμφιλιώσει με το Θεό, πάνω στο σταυρό, όλης τους ανθρώπους, ακόμα και αν είναι χωρισμένοι είτε εξαιτίας της εθνικότητας, είτε εξαιτίας του αίματος, και να τους ενώσει όλους σε ένα Σώμα. Η αληθινή αγάπη της Εκκλησίας απαιτεί όχι μόνο να είμαστε μέσα στο Σώμα, μέλη οι μεν στους δε, με πλήρες αμοιβαίο ενδιαφέρον (Ρωμ. 12,5), μέλη που οφείλουν να χαίρονται όταν ένα άλλο μέλος τιμάται και να λυπούνται με εκείνον που υποφέρει (1 Κορ. 12,26), αλλά απαιτεί επίσης ότι στους άλλους ανθρώπους που δεν είναι ακόμη ενωμένοι με το Σώμα της Εκκλησίας να ξέρουμε να αναγνωρίζουμε αδελφούς κατά σάρκα του Χριστού, που καλούνται μαζί μας στην αιώνια σωτηρία.
Βέβαια, χωρίς αμφιβολία, δεν λείπουν οι άνθρωποι, δυστυχώς! Προπάντων σήμερα, που επαινούν υπερήφανα τον αγώνα, το μίσος και τη ζηλοφθονία ως μέσον για να προκαλέσουν, να επαινέσουν τη δύναμη και την αξία του ανθρώπου. Αλλά εμείς που διακρίνουμε με λύπη τους ελεεινούς καρπούς αυτής της διδασκαλίας, ακολουθούμε τον ειρηνικό Βασιλιά μας, που μας δίδαξε όχι μόνο να αγαπάμε εκείνους που δεν ανήκουν στο ίδιο έθνος ή στην ίδια καταγωγή (Λκ. 10,33…), αλλά να αγαπάμε ακόμα και τους εχθρούς μας (Λκ.6, 27 …). Ας εξυμνήσουμε με τον άγιο Παύλο, τον απόστολων των εθνών, το μήκος, το πλάτος, το ύψος, το βάθος της αγάπης του Χριστού (Εφ. 3,18), αγάπη που η ποικιλία των λαών και των εθίμων δεν μπορεί να σπάσει, που η απεραντοσύνη του ωκεανού δεν μπορεί να μειώσει, που οι πόλεμοι, τέλος, δίκαιοι ή άδικοι, δεν μπορούν να αλλοιώσουν.
↧