«Πως λες στον αδελφό σου: άφησέ με να βγάλω το άχυρο από το μάτι σου, ενώ στο δικό σου υπάρχει ένα δοκάρι; Υποκριτή, βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου και τότε θα δεις καθαρά να βγάλεις το άχυρο από το μάτι του αδελφού σου» δηλαδή: βγάλε από επάνω σου το μίσος: στη συνέχεια θα μπορέσεις να νουθετήσεις εκείνον που αγαπάς. Και λέει, πράγματι «υποκριτή». Το να αποδιώχνει τα ελαττώματα είναι το χάρισμα του δίκαιου και καλοπροαίρετου ανθρώπου. Κάνοντάς το οι κακοί δίνουν στον εαυτό τους ένα ρόλο, οδηγούν τη σκέψη στους κωμικούς που κρύβουν πίσω από μια μάσκα την ταυτότητά τους. (...)
Όταν πρέπει να επιπλήξουμε ή να διορθώσουμε, να προσέξουμε με προσοχή πως θα θέσουμε το ερώτημα: δεν διαπράξαμε ποτέ αυτό το λάθος, θεραπευτήκαμε; Ακόμα και αν δεν έχουμε διαπράξει ποτέ αυτό το λάθος, να θυμόμαστε την αδυναμία μας ώστε η καλοσύνη και όχι η κακία να μας υπαγορεύσει την επιτίμηση ή επίπληξη. Ο ένοχος αν θα γίνει καλύτερος ή χειρότερος - το αποτέλεσμα είναι αβέβαιο – έχουμε τουλάχιστο εξασφαλίσει ότι η πρόθεσή μας υπήρξε καλή. Αλλά αν στην εξακρίβωσή μας αντιληφθούμε ότι έχουμε διαπράξει το ίδιο σφάλμα που προτιθέμεθα να διορθώσουμε, αντί να τον επιτιμήσουμε, ας κλάψουμε μαζί με τον ένοχο, μην απαιτήσουμε να μας υπακούσει, αλλά να μοιραστούμε την προσπάθεια.
↧