Η γραφή σκόπιμα μας παρουσιάζει αυτό τον τυφλό στην άκρη του δρόμου, και να ζητά ελεημοσύνη, γιατί η Αλήθεια είπε η ίδια: «Είμαι η οδός» (Ιω. 14,6). Έτσι όποιος αγνοεί τη λαμπρότητα του αιώνιου φωτός είναι τυφλός.
Αν ήδη πιστεύει στο Λυτρωτή, κάθισε στην άκρη του δρόμου. Αν πιστεύει ήδη, και αδιαφορεί να ζητήσει να του δοθεί το αιώνιο φως και αν αδιαφορεί να προσεύχεται, αυτό ο τυφλός μπορεί να κάθεται στην άκρη του δρόμου, αλλά δεν ζητά ελεημοσύνη. Αλλά αν πιστεύει, αν γνωρίζει την τυφλότητα της καρδιάς του και προσεύχεται για να λάβει το φως της αλήθειας, τότε είναι πράγματι αυτό ο τυφλός που κάθεται στην άκρη του δρόμου και ζητά ελεημοσύνη.
Αυτός είναι λοιπόν που γνωρίζει το σκοτάδι της τυφλότητάς του και αισθάνεται τη στέρηση του αιώνιου φωτός, που φωνάζει από το βάθος της καρδιάς του και που φωνάζει με όλη την ψυχή του: «Ιησού, Υιέ του Δαβίδ, ελέησέ με!»
↧