Τη γη που βλέπουμε δεν μας ικανοποιεί. Δεν είναι παρά μια αρχή, δεν είναι παρά μια υπόσχεση για ένα πέρα-από –εδώ, ακόμη και στη μεγαλύτερη ομορφιά της, όταν γεμίζει από όλα τα λουλούδια της, και όταν παρουσιάζει όλους τους κρυμμένους θησαυρούς της με τον πιο ελκυστικό τρόπο, ακόμη και τότε, αυτό δεν είναι αρκετό για εμάς. Γνωρίζουμε ότι έχει πολύ περισσότερα πράγματα από αυτά που βλέπουμε. Τον κόσμο των αγίων και των αγγέλων, ένα κόσμο ένδοξο, το παλάτι του Θεού, το όρος του Κυρίου των Δυνάμεων, την ουράνια Ιερουσαλήμ, το θρόνο του Θεού και του Χριστού: όλα αυτά τα αιώνια μεγαλεία, πολυτιμότατα, μυστηριώδη και αδύνατο να κατανοηθούν, κρύβονται πίσω από αυτά που βλέπουμε. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι παρά ο εξωτερικός φλυός ενός βασιλείου, πάνω στον οποίο ρίχνουμε τα μάτια της πίστης μας. Δείξε μου, Κύριε, όπως τον καιρό της γέννησής σου, όπου οι άγγελοι κάλεσαν τους βοσκούς, η δόξα σου να αναπτύσσεται όπως τα άνθη και τα φύλλα αναπτύσσονται πάνω στα δέντρα. Με τη μεγάλη σου δύναμη, μεταμόρφωσε τον ορατό κόσμο σ’ αυτό τον πιο θεϊκό κόσμο που δεν βλέπουμε ακόμη. Είθε αυτό που βλέπουμε να μεταμορφωθεί στον κόσμο που πιστεύουμε. Όσο και αν λάμπει ο ήλιος, ο ουρανός και τα σύννεφα, όσο και αν πρασινίζουν τα φύλλα και οι κάμποι, όσο γλυκύ και αν είναι το τραγούδι των πουλιών, γνωρίζουμε ότι δεν είναι εκεί το παν, και ότι δεν θέλουμε να πάρουμε το μέρος για το σύνολο. Όλα αυτά προέρχονται από ένα κέντρο αγάπης και καλοσύνης που είναι ο ίδιος ο Θεός, αλλά δεν είναι η πληρότητά του. Ομιλούν για τον ουρανό, αλλά δεν είναι ο ουρανός. Κατά κάποιο τρόπο είναι ακτίνες που έχασαν το δρόμο τους, μια αδύναμη αντανάκλαση της εικόνας του, δεν είναι παρά ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι.
↧