Ω Σοφία του Θεού υπέροχη, πόσο δυνατή, πόσο λαμπερή είναι η φωνή σου! Καλείς σ’ εσένα, χωρίς εξαίρεση καμία όσους σε αναζητούν, καθιστάς τους ταπεινούς κατοικία σου, αγαπάς όσους σε αγαπούν (Παρ. 8,17), υπερασπίζεσαι την υπόθεση του φτωχού, με καλοσύνη, ελεείς όλους. «Δεν αποστρέφεσαι τίποτα από όσα δημιούργησες», «δεν κοιτάζεις τις αμαρτίες των ανθρώπων» και περιμένεις φιλεύσπλαχνα να έλθουν στη μετάνοια (Σοφ. 11,23-24)… Εσύ που ανανεώνεις τα πάντα, έλεος, ανανέωσέ με και αγίασέ με στον εαυτό σου, ώστε να μπορέσεις να εγκατασταθείς στην ψυχή μου… Κάνε, από το πρωί, να αγρυπνώ για εσένα, για να σε βρω αληθινά (Ησ. 26,9 και Σοφ. 6,12-14), έλα να με συναντήσεις, ώστε αληθινά να σε επιθυμώ με ζήλο. Με πόση φρόνηση ενεργείς στα σχέδιά σου! Με τη πρόνοια διαθέτεις τα πάντα, όταν, προκειμένου να σώσεις τον άνθρωπο, ενέπνευσες στο Βασιλέα της δόξας (Ψ. 23,8 & 1Κορ. 2,8)… τη ν ιδέα της ειρήνης, την εκπλήρωση της αγάπης: κρύβοντας τη μεγαλειότητά σου, επέθεσες πάνω στους ώμους του την κατάλληλη στιγμή της αγάπης, ώστε, «να φέρει πάνω στο ξύλο του σταυρού τις αμαρτίες του λαού» (1Π. 2,24) Ω, ναι! Σοφία απαστράπτουσα του Θεού, η κακία του διαβόλου δεν μπόρεσε να σκλαβώσει κανένα από τα υπέροχα έργα σου…, το εύρος του κακού το οποίο κάναμε δεν μπόρεσε να υπερισχύσει εμπρός στην πληθώρα του ελέους σου, ενάντια στην απεραντοσύνη της αγάπης σου, ενάντια στην πληρότητα της καλοσύνης σου. Ακόμα περισσότερο, η ασύγκριτη ορμή σου νίκησε όλα τα εμπόδια, διαθέτοντας όλα τα πράγματα με γλυκύτητα και «φθάνοντας με δύναμη από το ένα μέρος του κόσμου στο άλλο» (Σοφ. 8,1).
↧