Ο Αβραάμ, ο πατέρας μας στην πίστη: η πίστη μας ανοίγει το δρόμο και συνοδεύει τα βήματά μας μέσα στην ιστορία. Είναι ο λόγος, αν θέλουμε να εννοήσουμε τι είναι η πίστη, οφείλουμε να αφηγηθούμε τη διαδρομή του, το δρόμο των ανθρώπων που πιστεύουν… Μια ξεχωριστή θέση ανήκει στον Αβραάμ, τον πατέρα μας στην πίστη. Στη ζωή του συμβαίνει ένα γεγονός συγκλονιστικό: ο Θεός του απευθύνει το Λόγο, αποκαλύπτεται ως Θεός που μιλά και τον καλεί με το όνομά του. Η πίστη συνδέεται με την ακρόαση. Ο Αβραάμ δεν βλέπει το Θεό, αλλά ακούει τη φωνή του. Με τον τρόπο αυτό η πίστη λαβαίνει ένα χαρακτήρα προσωπικό. Ο Θεός αποκαλύπτεται μ’ αυτό τον τρόπο όχι ως Θεός ενός τόπου, ούτε ως Θεός σε μια ιερή εποχή ξεχωριστή, αλλά ο Θεός ενός προσώπου, ακριβώς «ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ» (Εξ. 3,6), ικανός να συνάψει σχέση με ένα άνθρωπο και να συνάψει συμφωνία μαζί του. Η πίστη είναι η απάντηση σε ένα λόγο που απευθύνεται προσωπικά, σε ένα «εσύ» ο οποίος μας καλεί με το όνομά μας. Ο λόγος που απευθύνεται στον Αβραάμ είναι ένα κάλεσμα και μια υπόσχεση. Είναι πριν απ’ όλα ένα κάλεσμα να βγει από την δική του γη, κάλεσμα να ανοιχτεί σε μια νέα ζωή, αρχή μια εξόδου που τον οδηγεί προς το μέλλον απρόσμενο (Γεν 12, 1). Το όραμα που η πίστη θα δώσει στον Αβραάμ θα είναι ενωμένη πάντοτε προς αυτό το βήμα προς τα εμπρός, για να εκπληρωθεί. Η πίστη «βλέπει» στο μέτρο που ο Αβραάμ βαδίζει, ή εισέρχεται στο χώρο που ανοίγεται με το λόγο του Θεού. Ο λόγος αυτός περιέχει επίσης μια υπόσχεση: «Η γενεά σου θα είναι πολυάριθμη, θα είσαι πατέρας ενός μεγάλου λαού» (Γεν. 13,16 15,5 22,17). Και ως απάντηση σ’ ένα λόγο που προηγείται, η πίστη του Αβραάμ θα είναι πάντοτε μια πράξη μνήμης, αλλά αυτή η μνήμη… ως μνήμη μιας υπόσχεσης, αποβαίνει ικανή να στραφεί προς το μέλλον, να φωτίσει την πορεία σ’ όλη τη διάρκειά της. Είναι στενά συνδεδεμένη με την ελπίδα.
↧