Το Μυστήριο της σωτηρίας μας είναι τόσο πλατύ, τόσο βαθύ, τόσο θαυμαστό που οι ίδιοι οι άγγελοι προσπαθούν να το κατανοήσουν (1Π. 1,12)… Όπως ο Χριστός ήταν Θεός εκ φύσεως, Λόγος αληθινός του Θεού Πατέρα (Ιω. 1,1), από την ίδια τη φύση του Πατέρα και συναιώνιος μαζί του, και έλαμπε στο υψηλότερο σημείο της δόξας του «μέσα από την κατάσταση και ομοιότητα του Θεού», «δεν διατήρησε ζηλότυπα τη θέση που τον εξίσωνε με το Θεό, αλλά ταπείνωσε εαυτόν, λαβαίνοντας την κατάσταση του δούλου» για να γεννηθεί από την Παρθένο Μαρία. «Και όταν βρέθηκε ως άνθρωπος κατά την συμπεριφορά του, ταπεινώθηκε μέχρι το θάνατο, και μάλιστα το θάνατο πώνα στο σταυρό» (Φιλ. 2,6-8). Ταπεινώνεται ο ίδιος μέχρι τη δική μας ταπεινότητα, εκείνος που έδωσε σε όλους τους ανθρώπους τη δική του πληρότητα. Ταπεινώνεται για εμάς, όχι από εξαναγκασμό, αλλά εντελώς ελεύθερα. Για εμάς, έλαβε τη κατάσταση του σκλάβου, εκείνος που ήταν η ίδια η ελευθερία. Γίνεται ένας από εμάς, εκείνος που υψώνεται πάνω από όλα τα δημιουργήματα. Υποτάσσεται στο θάνατο, εκείνος που δίνει τη ζωή στον κόσμο… Υποτάσσεται όπως εμείς στο Νόμο (Γαλ. 4,4), εκείνος, που ως Θεός υπερβαίνει το Νόμο. Γίνεται ένας άνθρωπος ανάμεσα σε τόσους άλλους, και υπόκειται στη γέννηση. Λαβαίνει αρχή, εκείνος που προηγείται όλους τους αιώνες και όλους τις εποχές: και μάλιστα, εκείνος που είναι ο δημιουργός και η αρχή του χρόνου… Εκείνος που έλαβε σάρκα από τη Μαρία… είναι από την ίδια δική μας φύση, έλαβε την ίδια την ουσία μας, και φορτώνεται τους απογόνους του Αβραάμ. Αλλά ταυτόχρονα, είναι στο επίπεδο το θεϊκό, από την ίδια φύση με το Θεό Πατέρα του.
↧
.jpg)
