Στην Αποκάλυψη ο απόστολος Ιωάννης γράφει: «Ιδού αυτό που είδα: απέναντι στο θρόνο… υπήρχε ένας Αμνός, ήταν όρθιος και ήταν σαν θυσιασμένος» (Αποκ. 5,6). Ενώ απολάμβανε το όραμα, μια ανάμνηση υπήρχε ολοζώντανη μέσα του: η ανάμνηση της αξέχαστης ημέρας όπου, στις όχθες του Ιορδάνη, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής φανέρωσε τον Ιησού ως τον «Αμνό του Θεού που παίρνει πάνω του την αμαρτία του κόσμου»… Αλλά γιατί ο ίδιος ο Κύριος είχε επιλέξει τον αμνό ως το κατεξοχήν σύμβολό του; Γιατί παρουσιαζόταν με αυτή τη μορφή πάνω στον αιώνιο θρόνο της δόξας; Γιατί ήταν αθώος όπως ένα αρνί και ταπεινός όπως ένα αρνί και γιατί ήλθε «για να αφήσει να τον οδηγήσουν στο σφαγείο όπως ένα αρνί» ((Ησ. 53,7). Και ο απόστολος Ιωάννης είδε το θέαμα αυτό όταν στον κήπο των Ελαιών άφησε να του δέσουν τα χέρια και ύστερα να τον καρφώσουν στο σταυρό πάνω στο Γολγοθά. Εκεί, στο Γολγοθά, πραγματοποιήθηκε η αληθινή θυσία της συμφιλίωσης. Οι παλαιές θυσίες έχασαν τη δύναμή τους και, όπως το παλαιό ιερατείο, έπαψαν να υπάρχουν όταν καταστράφηκε ο Ναός. Όλα αυτά ο Ιωάννης τα έζησε. Γι αυτό δεν εντυπωσιάστηκε να βλέπει τον Αμνό πάνω στο θρόνο… Όπως το αρνί έπρεπε να θυσιαστεί για να υψωθεί στο θρόνο της δόξας, έτσι για όλους αυτούς που είναι διαλεγμένοι να συμμετάσχουν «στο γάμο του Αμνού» (Αποκ. 19,9) ο δρόμος προς τη δόξα περνά από τον πόνο και από το σταυρό. Όσοι επιθυμούν να ενωθούν με τον Αμνό οφείλουν να αφήσουν τον εαυτό τους να θυσιαστούν μαζί του πάνω στο σταυρό. Όλοι όσοι είναι σημαδεμένοι με το αίμα του Αμνού (Εξ. 12,7) είναι καλεσμένοι, και είναι όλοι οι βαπτισμένοι. Αλλά όλοι δεν κατανοούν το κάλεσμα και όλοι δεν τον ακολουθούν.
↧