«Ιδού, αποκαλύφτηκαν η καλοσύνη, και η εύνοια, η ανθρωπότητα του Θεού του σωτήρα μας» (Ττ. 3,4 Βουλγάτα). Ας ευχαριστήσουμε το Θεό που μας δίνει την παρηγοριά με αφθονία, σ’ αυτή την κατάσταση προσκυνητή που είναι η δική μας, σ’ αυτή την εξορία, σ’ αυτή την επίγεια αθλιότητα… Πριν να φανερωθεί η ανθρώπινη φύση του, η καλοσύνη του έμενε κρυφή. Υπήρχε, βέβαια, από πριν, γιατί «η ευσπλαχνία του Κυρίου είναι αιώνια» (Ψ. 102,17). Αλλά πως θα μπορούσαμε να ξέρουμε ότι ήταν τόσο μεγάλη; Ήταν αντικείμενο μιας υπόσχεσης, όχι μιας εμπειρίας. Είναι ο λόγος για τον οποίο πολλοί δεν πιστεύανε… Αλλά τώρα, οι άνθρωποι μπορούν να πιστεύουν σ’ αυτό που βλέπουν, διότι «οι μαρτυρίες του Κυρίου είναι απόλυτα βέβαιες», και για να μην είναι κρυμμένες από κανένα, «έστησε τη σκηνή του σε πλήρες ήλιο» (Ψ. 92,5 και 18,5). Ιδού, η ειρήνη δεν είναι πλέον αντικείμενο υπόσχεσης αλλά δωρεά, δεν τοποθετείται για αργότερα, αλλά είναι δοσμένη, δεν είναι πλέον προφητεία, αλλά προτεινόμενη. Ιδού, ο Θεός έστειλε στη γη το θησαυρό της ευσπλαχνίας του, το θησαυρό ο οποίος πρόκειται να ανοιχτεί με το Πάθος, για να ξεχύσει το τίμημα της σωτηρίας μας που κρύβεται σ’ αυτό… Γιατί αν και είναι ένα μικρό παιδί που μας δόθηκε (Ης. 9,5), «σ’ αυτό κατοικεί η πληρότητα της θεότητας» (Κολ. 2,9). Με την ολοκλήρωση του χρόνου, ήλθε στη σάρκα για να είναι ορατή στα σάρκινα μάτια μας, και βλέποντας την ανθρώπινη φύση του, την εύνοιά του, να αναγνωρίσουμε την καλοσύνη του… Υπάρχει κάτι καλύτερο που να φανερώνει την ευσπλαχνία του από το να βλέπουμε ότι πήρε την αθλιότητά μας; «Τι είναι ο άνθρωπος, Κύριε , για να τον φροντίζεις, και η καρδιά σου να του είναι προσκολλημένη; (Ψ. 143,3 και Ιώβ 7,17 Βουλγάτα)
↧