Το βλέμμα της χριστιανικής πίστης έφερε πολλά ευεργετήματα στην κοινωνία των ανθρώπων για τη κοινωνική ζωή τους! Χάρη στην πίστη, αντιληφτήκαμε τη μοναδική αξία κάθε προσώπου, που δεν ήταν τόσο εμφανή στον αρχαίο κόσμο. Το δεύτερο αιώνα, ο εθνικός Κέλσιος παρατηρούσε στους χριστιανούς αυτό που του φαινόταν μια ουτοπία και μια πλάνη: το να ισχυρίζεται κανείς ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο για τον άνθρωπο, τοποθετώντας τον στην κορυφή όλου του κόσμου… Στο κέντρο της βιβλικής πίστης, βρίσκεται η αγάπη του Θεού, η συγκεκριμένη φροντίδα του για κάθε πρόσωπο, το σχέδιο σωτηρίας που αγκαλιάζει όλη την ανθρωπότητα και τη δημιουργία ολόκληρη, και που φθάνει στο αποκορύφωμά της στην Ενσάρκωση, το θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Όταν η πραγματικότητα αυτή έρχεται να αμαυρωθεί, τότε λείπει το κριτήριο για να διακρίνουμε αυτό που καθιστά τη ζωή του ανθρώπου πολύτιμη και μοναδική. Ο άνθρωπος χάνει τη θέση του μέσα στο σύμπαν και περιπλανιέται μέσα στη φύση αποφεύγοντας την ηθική ευθύνη του, ή καλύτερα ισχυρίζεται ότι είναι ο απόλυτος διαιτητής και δίνει στον εαυτό του μια εξουσία εκμετάλλευσης απεριόριστη. Η πίστη… αποκαλύπτοντας σ’ εμάς την αγάπη του Θεού Δημιουργού, μας κάνει να σεβόμαστε περισσότερο τη φύση, αναγνωρίζοντας σ’ αυτήν μια γραπτή γραμματική από εκείνον και μια κατοικία που μας εμπιστεύεται για να την φροντίζουμε και να τη προστατεύουμε. Μας βοηθά να βρούμε πρότυπα ανάπτυξης που δεν στηρίζονται μόνο στη χρησιμότητα και στο κέρδος, αλλά που αντιλαμβάνεται τη δημιουργία ως δώρο για το οποίο είμαστε χρεώστες.
↧