Ο χριστιανός γνωρίζει ότι ο πόνος δεν μπορεί να καταργηθεί, αλλά μπορεί να λάβει ένα νόημα, να αποβεί μια πράξη αγάπης, εμπιστοσύνης στα χέρια του Θεού, ο οποίος δεν μας εγκαταλείπει και, με τον τρόπο αυτό, να είναι ένα στάδιο ανάπτυξης για την πίστη και για την αγάπη… Το φως της πίστης δεν μας αφήνει να λησμονήσουμε τους πόνους του κόσμου… Πόσοι άνδρες και γυναίκες με πίστη, πρόσωπα που υποφέρουν στάθηκαν μεσίτες φωτός! Βλέπε το λεπρό για τον άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, ή για τη Μακάρια Τερέζα της Καλκούτα, οι φτωχοί της. Εννόησαν το μυστήριο που βίωναν στον εαυτό τους. Πλησιάζοντάς τους, δεν έσβησαν όλους τους πόνους τους, ούτε μπόρεσαν να εξηγήσουν όλο το κακό που τους βρήκε. Η πίστη δεν είναι ένα φως που μπορεί να διαλύσει όλο το σκοτάδι, αλλά η λάμπα που οδηγεί τα βήματά μας μέσα στο σκοτάδι, και αυτό αρκεί για την πορεία.
Στον άνθρωπο που υποφέρει, ο Θεός δεν δίνει ένα συλλογισμό που εξηγεί τα πάντα, αλλά προσφέρει την απάντησή του με τη μορφή μιας παρουσίας που συμπαραστέκεται, μιας ιστορίας καλού που συνυφαίνεται με μια ιστορία πόνου για να επιφέρει ένα άνοιγμα φωτός. Δια του Χριστού, ο Θεός θέλησε να μοιραστεί μαζί μας αυτή την πορεία και να μας προσφέρει το βλέμμα του για να δούμε, μέσω αυτού, το φως. Ο Χριστός είναι εκείνος που, έχοντας υπομείνει τον πόνο, «βρίσκεται στο ξεκίνημα της πίστης μας και είναι η πόρτα της τελειότητάς μας» (Εβρ. 12,2).
↧
