«Το Σάββατο δημιουργήθηκε για τον άνθρωπο, και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο»… Ο Νόμος του Σαββάτου υπήρξε στην αρχή πολύ μεγάλης σημασίας: μάθαινε στους Ιουδαίους να είναι πράοι και γεμάτοι ανθρωπιά για τους πλησίον τους, τους μάθαινε να πιστεύουν στη σοφία και στην πρόνοια του Θεού του δημιουργού τους… Όταν ο Θεός τους έδωσε το Νόμο του Σαββάτου, τους έδωσε να καταλάβουν ότι οφείλουν να απέχουν από κάθε μορφή κακού: «Δεν θα κάνετε τίποτα την ημέρα αυτή, εκτός από τα έργα που αφορούν την ψυχή» (Εξ. 12,16 των εβδομήκοντα). Μέσα στον Ναό εργαζόταν την άγια αυτή ημέρα περισσότερο από ότι συνήθως… Έτσι η σκιά του Νόμου ετοίμαζε το φως της πλήρους αλήθειας (βλ. Κολ. 2,17). Ο Χριστός κατάργησε λοιπόν ένα τόσο χρήσιμο νόμο; Με κανένα τρόπο, τον επέκτεινε ακόμη περισσότερο… Δεν υπήρχε πλέον, λόγος να διδάσκει κανείς με αυτό τον τρόπο ότι ο Θεός ήταν δημιουργός όσων υπάρχουν, ούτε να τους διαπαιδαγωγήσουν στην γλυκύτητα απέναντι στους ελεήμονες, όπως ο Πατέρας σας των ουρανών είναι πολυεύσπλαχνος» (Λκ. 6,36). Δεν ήταν απαραίτητο να οριστεί μια ημέρα γιορτής σ’ εκείνους που είναι καλεσμένοι να κάνουν ολόκληρη τη ζωή τους μια γιορτή: «Ας τελέσουμε τη γιορτή, γράφει ο απόστολος Παύλος, όχι με παλιό προζύμι, με τη διαφθορά και το πάθος, αλλά με άρτο άζυμο: την ευθύτητα και την αλήθεια» (1Κορ. 5,8)… Υπάρχει καμιά ανάγκη για ένα νόμο του Σαββάτου για το χριστιανό που περνά τη ζωή του σε μια συνεχή τέλεση γιορταστική και σκέπτεται συνεχώς τον ουρανό; Μάλιστα, αδελφοί, ας τελέσουμε αυτό το ουράνιο και ατέλειωτο Σάββατο του ουρανού.
↧
