Ο μακάριος Παύλος που μας συγκεντρώνει σήμερα, φώτισε ολόκληρη τη γη. Είχε τυφλωθεί τη στιγμή του καλέσματός του, αλλά η τύφλωση αυτή τον κατέστησε πυρσό για τον κόσμο. Έβλεπε για να κάνει το κακό, μέσα στη σοφία του ο Θεός τον τύφλωσε ώστε να του δώσει το φως εν όψει του καλού. Ο Θεός, όχι μόνο, του φανέρωσε τη δύναμή του, αλλά του φανέρωσε επίσης την καρδιά της πίστης την οποία θα κήρυττε, λέγοντάς του να κλείσει τα μάτια, δηλαδή να διώξει τις προκαταλήψεις και το ψεύτικο φως της λογικής για να αποδεχτεί την αληθινή διδασκαλία, «να γίνει τρελός για να είναι σοφός» όπως θα το πει αργότερα (1 Κορ. 3,18). Παρορμητικός και ασυγκράτητος, ο Παύλος είχε ανάγκη από ένα φρένο για να μην παρασυρθεί από την ορμή του και να περιφρονήσει το Θεό. Ο Θεός μείωσε καταρχήν αυτή την ορμή, γαληνεύει την οργή του καθιστώντας τον τυφλό, και ύστερα του μιλά. Τον κάνει να γνωρίσει την ανεξιχνίαστη σοφία του, για να αναγνωρίσει εκείνον που καταδίωκε και να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί στο εξής να αντισταθεί στη χάρη του. Δεν είναι η έλλειψη φωτός που τον τυφλώνει, αλλά είναι το υπεράφθονο φως… Ο Θεός διάλεξε καλά τη στιγμή που άρμοζε. Ο Παύλος είναι ο πρώτος να το αναγνωρίσει: «Όταν ευαρεστήθηκε εκείνος ου με διάλεξε από τα σπλάχνα της μητέρας μου και μου μίλησε με τη χάρη του, που αποκάλυψε τον Υιό του» (Γαλ. 1, 15…)… Μαθαίνουμε, λοιπόν, από τον Παύλο ότι κανείς δεν βρίσκει το Χριστό από μόνος του. Είναι ο Χριστός που αποκαλύπτεται και γίνεται γνωστός. Όπως λέει ο Σωτήρας: «Δεν είσαστε εσείς που με διαλέξατε, αλλά εγώ σας διάλεξα» (Ιω. 15,16).
↧