Η πιο ωραία πράξη πίστης είναι εκείνη που ανεβαίνει στα χείλη μέσα στο σκοτάδι, ανάμεσα στις θυσίες, στους πόνους, την υπέρτατη προσπάθεια μιας σταθερής θέλησης να ενεργεί το καλό. Όπως η βροντή, αυτή η πράξη πίστης διασπά τα σκότη της ψυχής, ανάμεσα στις αστραπές της θεομηνίας, σε εξυψώνει και σε οδηγεί στο Θεό. Η ζωντανή πίστη, η ακλόνητη βεβαιότητα και η χωρίς όρους προσκόλληση στο θέλημα του Κυρίου, ιδού το φως που φωτίζει τα βήματα του λαού του Θεού μέσα στην έρημο. Είναι το ίδιο αυτό φως που λάμπει κάθε στιγμή σε κάθε πνεύμα αρεστό στον Πατέρα. Είναι το ίδιο αυτό φως που οδήγησε τους μάγους και τους ώθησε να προσκυνήσουν το νεογέννητο Μεσσία. Είναι το άστρο για το οποίο μίλησε ο Βαλαάμ (Αριθ. 24,17), η λαμπάδα που οδηγεί τα βήματα κάθε ανθρώπου που αναζητά το Θεό. Αυτό, λοιπόν, το φως, αυτό το άστρο, αυτή η λαμπάδα είναι συνάμα αυτά που φωτίζουν την ψυχή σου, που κατευθύνουν τα βήματά σου για να σε εμποδίσουν να λοξοδρομήσεις, αυτά που ενισχύουν το πνεύμα σου στην αγάπη του Θεού. Δεν τα βλέπεις, δεν τα κατανοείς, αλλά δεν είναι απαραίτητο. Θα βλέπεις τα σκοτάδια, βέβαια όχι τα σκοτάδια των παιδιών της απώλειας, αλλά πολύ καλύτερα εκείνα που βρίσκονται ολόγυρα στον αιώνιο Ήλιο. Να είσαι βέβαιος ότι αυτός ο Ήλιος λάμπει μέσα στην ψυχή σου, ο προφήτης του Κυρίου τραγούδησε γι αυτό: «Στο φως σου θα δω το φως» (Ψ. 35,10).
↧