«Θεέ, Θεέ μου, απ’ το πρωί σε αναζητώ» (Ψ. 62,2 Βουλγάτα)… Φως γαλήνιο της ψυχής μου, λαμπρό πρωινό, γίνε επί τέλους για εμένα χαραυγή, λάμπε επάνω μου με τόση λαμπρότητα ώστε «στο δικό σου φως να απολαύσω το φως» (Ψ.35,10). Είθε δια σου η νύχτα μου να γίνει ημέρα. Το αγαπημένο μου πρωί, από αγάπη για την αγάπη σου να θεωρώ ως ένα τίποτα και ματαιότητα ό, τι δεν είσαι εσύ. Επισκέψου με από το χάραγμα της ημέρας , για να μεταμορφώσεις σε μια στιγμή για εσένα ολόκληρη… Κατάστρεψε ό, τι βγαίνει από εμένα, κάνε να περάσω ολοκληρωτικά σ’ εσένα, ώστε ποτέ πλέον να ξαναγυρίσω σ’ εμένα στη διάρκεια αυτού του περιορισμένου χρόνου, αλλά να μένω στενά ενωμένη σ’ εσένα για την αιωνιότητα… Πότε θα είμαι χορτασμένη από μια ομορφιά τόσο μεγάλη και τόσο λαμπερή; Εσύ Ιησού, υπέροχο άστρο πρωινό (Απ 22,16), που ακτινοβολεί τη θεϊκή λαμπρότητα, πότε θα είμαι φωτισμένη από την παρουσία σου; Λαμπρότητα τόσο άξια αγάπης, πότε θα με χορτάσεις από εσένα; Είναι, μήπως δυνατό εδώ-κάτω, έστω και ελάχιστα να γνωρίσω τις λεπτότατες ακτίνες της ομορφιάς σου…, να έχω τουλάχιστο μια πρόγευση της γλυκύτητά σου, να σε γευτώ εκ των προτέρων, εσύ που είσαι η εκλεγμένη κληρονομιά μου (βλ. Ψ. 5,8): εκεί επάνω, πρόσωπο με πρόσωπο, εδώ- κάτω μόνο μέσα από μια αντανάκλαση.
↧