«Αγαπάτε τους εχθρούς σας», λέει ο Κύριος. Το να αγαπάς τον εχθρό σου, σημαίνει κατ’ αρχήν να μην τον θλίβεις για τα δεινά που υπόφερε κάποιος εξαιτίας του. Σημαίνει να αισθανθείς με θλίψη την αμαρτία που ο άλλος διέπραξε ως μια προσβολή στην αγάπη του Θεού, και είναι να αποδείξεις στον τελευταίο, με πράξεις, ότι τον αγαπάμε πάντοτε. «Διέπραξα μια αμαρτία; Το σφάλμα ανήκει στο δαίμονα! Υπέμεινα κάποια αδικία; Το λάθος είναι του πλησίον!» Αυτή είναι η στάση πολλών χριστιανών. Αλλά δεν είναι πάνω στον πλησίον που πρέπει να αποδώσουμε το σφάλμα: τον εχθρό, ο καθένας τον έχει στο χέρι του, ο εχθρός είναι ο εγωισμός που μας κάνει να πέσουμε στην αμαρτία. Μακάριος, λοιπόν, ο δούλος που θα διατηρήσει πάντοτε αλυσοδεμένο αυτό τον εχθρό που παραδόθηκε στο χέρι του και θα κατορθώσει να εξοπλιστεί εναντίο του. Όσο θα ενεργεί έτσι, κανένας άλλος εχθρός, ορατός ή αόρατος, δεν θα μπορέσει να του κάνει κακό.
↧